Τέτοιες μέρες του 1944, τριμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, αποτελούμενη από τους Ανδρέα Τζήμα, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Στέργιο Αναστασιάδη, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ και Λευτέρη Ματσούκα, στέλεχος του ΚΚΕ, είχε μια κρίσιμη συνάντηση με τον Τίτο, που κατέληξε σε συμφωνία για το μέλλον της Μακεδονίας μας.
Ας δούμε υπό ποιες συνθήκες έγινε η συνάντηση... Η Ελλάδα είχε μόλις απελευθερωθεί από τα στρατεύματα κατοχής και το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Από την άλλη πλευρά, ο Τίτο είχε δημιουργήσει από τις 2 Αυγούστου 1944, την “Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας” (το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων), που θα εντασσόταν στην ενιαία Γιουγκοσλαβία.
Οι προθέσεις του Τίτο, για ενσωμάτωση της “Μακεδονίας του Αιγαίου” και της “Μακεδονίας του Πιρίν” (που ανήκε στην Βουλγαρία), στην δική του “Μακεδονία” και δι’ αυτής στην Γιουγκοσλαβία, είχαν καταστεί σαφείς από δημόσιες δηλώσεις του στενού του συνεργάτη, Σβετοζάρ Βουκμάνοβιτς (γνωστού με το ψευδώνυμο “Τέμπο”), που είχε “χρεωθεί” το θέμα:
«Ο Μακεδονικός λαός δεν γνώρισε την ελευθερία του και τα δικαιώματα του στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Στην Γιουγκοσλαβία όμως απέκτησε δικό του κράτος, ισότιμο με όλα τα άλλα κράτη της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έθεσε όμως τις βάσεις για μελλοντική απελευθέρωση των αδελφών του. Η Λ.Δ. Μακεδονίας έγινε πυρήνας και προϋπόθεση για την ελευθερία και την ένωση της Μακεδονίας στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον»
(Πηγή: Svetozar Voukmanovic - Tempo, “Borba za Balkan”)
Βέβαια, απ’ την Βουλγαρία ήταν δύσκολο να αποσπάσει εδάφη ο Τίτο, διότι οι Βούλγαροι κομμουνιστές αντέδρασαν με σφοδρότητα στις δηλώσεις Τέμπο. Και προφανώς ο Στάλιν, δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί αντιπαλότητα μεταξύ δύο κομμουνιστικών χωρών. Όμως, η απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας ήταν εφικτή, μέσω των “πρόθυμων” του ΚΚΕ, που δεν είχαν εθνικές ευαισθησίες!
Αναφέρει σχετικά ο Τέμπο:
«Σε περιοχές, όπως η Πέλλα, η Φλώρινα και η Καστοριά, το σλαβικό στοιχείο φτάνει το 60%. Γι’ αυτό ζητήθηκε από το ΚΚΕ συνεργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Το ΚΚΕ στην αρχή ήταν διστακτικό και αρνήθηκε να συζητήσει, φοβούμενο την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας. Έτσι το θέμα αλλαγής των συνόρων με την Ελλάδα αφέθηκε γι’ αργότερα, αναμένοντας την νίκη του ΚΚΕ»
(Πηγή: ό.π.)
Φυσικά, οι κομμουνιστές δεν είχαν καμμία αντίρρηση να παραδώσουν την Μακεδονία στην Γιουγκοσλαβία, αλλά ζήτησαν από τον Τίτο να διατάξει τον Τέμπο να μην φανερώνει τις προδοτικές προθέσεις τους, γιατί τους... εκθέτει στην ελληνική κοινή γνώμη. Είπε, λοιπόν, ένας από τους εκπροσώπους του ΚΚΕ:
«Εμείς πάντα υποστηρίζαμε την παραχώρηση αυτονομιστών δικαιωμάτων στον μακεδονικό πληθυσμό. Τα περισσότερα θύματα το Κόμμα μας τα έδωσε σε σχέση με τον αγώνα μας για το ζήτημα αυτό. Όμως, κατανοήστε ότι οι δηλώσεις του Στρατηγού Τέμπο, ότι ενδιαφέρεται ζωηρά για τη μακεδονική μειονότητα στην ελληνική Μακεδονία, δυσκολεύουν τη δουλειά μας στην Ελλάδα»
(Πηγή: “Εμφύλιος Πόλεμος - Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία”, σε επιμέλεια των ιστορικών Βασίλη Κόντη και Σπυρίδωνα Σφέτα)
Ωστόσο, ο Τίτο ήθελε να εξασφαλίσει την δέσμευση του ΚΚΕ για την απόσπαση της Μακεδονίας ακόμα κι αν έχανε το ΚΚΕ στην επερχόμενη ένοπλη σύγκρουση. Έτσι, ξεκαθάρισε στους εκπροσώπους του ΚΚΕ ότι στην περίπτωση που θα χάσουν την μάχη για την επικράτηση σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, θα πρέπει να συνεχίζουν τον ένοπλο αγώνα, μόνο και μόνο για να του παραδώσουν την Μακεδονία:
«Τώρα σας μιλάω σαν κομμουνιστής. Αν σ’ εσάς επικρατήσει η αντίδραση, η Μακεδονία πρέπει να περιέλθει στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας»
(Πηγή: ό.π.)
Προφανώς, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ δεν έφεραν καμμιά αντίρρηση στις απαιτήσεις του Τίτο, καθώς το σχετικό έγγραφο του αρχείου τελειώνει ως εξής:
«Στο τέλος ο Στρατάρχης υποσχέθηκε ηθική και υλική βοήθεια στο ΚΚΕ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου