Τα Ιαματικά νερά της Λέρου !!

Frantsesko DiPierro

Αναφέρονται για πρώτη φορά το 1688 από τον χαρτογράφο Francesco Piacenza στο βιβλίο L.Egeo. 
Γραφεί λοιπόν ότι δίπλα στο νησί Λέρος υπήρχε ένα άλλο νησί που ονομάζονταν Λέπιδα. Στο στενότερο σημείο των δυο αυτών νησιών ανάβλυζαν τα ιαματικά νερά και κυλούσαν στους πρόποδες των βουνών της νήσου Λέρου. 
Τα χρονιά πέρασαν και κατά καιρούς αμφισβητήθηκαν όλα αυτά, δηλαδή η ύπαρξη του νησιού Λέπιδα και ούτε κουβέντα για την ύπαρξη των ιαματικών νερών για τα οποία έγραφε εκείνος ο χαρτογράφος … Κάποτε ήρθε στα χέρια μου εντελώς τυχαία ένας χάρτης του ιδίου, ο οποίος εάν είχε μελετηθεί σωστά από ανθρώπους με γνώσεις, ίσως η Λέρος μας να είχε να δώσει ακόμα περισσότερα ιστορικά σημεία από ότι μας έχει δώσει.
Πιστεύοντας πάντα σ αυτά που έγραφε και χαρτογραφούσε αυτός ο άνθρωπος ξεκίνησα μια ερευνά που διήρκεσε πολλά χρόνια μιας και όλος αυτός χώρος δεν ήταν προσβάσιμος σ’ έμενα. 
Θεωρώντας δεδομένο ότι υπήρχαν κάποτε αυτά τα δυο νησιά τα οποία έγιναν ένα με τις διαχρονικές επιχωματώσεις και προσχώσεις, άρχισα να ψάχνω από πού και πού μπορεί να ήταν αυτές οι πηγές με τα ιαματικά νερά που έγραφε ο Piacenza. Το σημείο που εδώ και 100 χρόνια τρέχουν αυτά τα νερά, είναι κοντά στο θυρωρείο των Λεπίδων. Με αφετηρία αυτό που ήταν ορατό σε όλους μας ξεκίνησα την έρευνα μου ρωτώντας ηλικιωμένους Λεριούς που έμεναν στην γύρω περιοχή αλλά και τους παλιούς υδραυλικούς που υπηρέτησαν στο Κ.Θ.Λέρου, τμήμα Λεπίδων. Άρχισα να παρατηρώ και να ακούω διάφορα και όλα οδηγούσαν στο ότι τα ιαματικά νερά που έγραφε ο χαρτογράφος περνούσαν κάτω από τα πόδια μου. Βρίσκονται και συλλέγονται από παλιές και νέες υπόγειες υδρομαστεύσεις. Εργασίες και κτίσματα περασμένων αιώνων χωμένες μέσα σε ένα αδιαπέραστο τόπο από φυτά και δέντρα. 
Τούνελ υδρομάστευσης βαθιά μέσα γη που προφανώς κτίστηκαν πριν από την Τουρκοκρατία δηλαδή πριν από το 1523. Πέτρινες δεξαμενές και υπόγεια πετρόκτιστα τούνελ οδηγούσαν τα νερά εκεί που χρησιμοποιήθηκαν για δεκάδες χρόνια μιας και οι Ιταλοί κατακτητές άφησαν και αυτοί τα ίχνη τους φτιάχνοντας τις δικές τους υπόγειες γραμμές μεταφοράς νερού. Υπόγειες δεξαμενές, πετρόκτιστοι τοίχοι, τούνελ, γιοφύρια, φυτά και δένδρα συνθέτουν ένα φανταστικό τοπίο. Νερά που έτρεχαν χειμώνα καλοκαίρι, δεξαμενές και πηγάδια που πλουσιοπάροχα παρείχαν νερό για δεκάδες χρόνια στην λειτουργία του Κ.Θ. Λέρου. Ίσως κάποτε όλα αυτά που γράφω και παρουσιάζω στις φωτογραφίες να γίνουν ερέθισμα για μια συστηματική μελέτη έτσι που να δικαιωθεί ο χαρτογράφος του 1688. 
Μπορεί κάποτε να εξετασθούν αυτά τα νερά και να αποδειχθεί ότι είναι ιαματικά και ίσως κάποτε να ενδιαφερθούμε για όλα αυτά που κατά καιρούς έγραψαν άλλοι για το δικό μας νησί.
Ένα νησί που το αφήσαμε στο έλεος του θεού, μιας και τις Ιαματικές πηγές εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες τις έχουμε μετατρέψει σε απορροφητικούς βόθρους λυμάτων. Μέσα από την διαχρονική μας ανικανότητα, παρουσιάζουμε όλα αυτά τα θέματα, δευτερευούσης σημασίας .
Επειδή όμως τα χρόνια περνάνε και οι άνθρωποι χάνονται σε βάθος χρόνου, θα ήθελα να οδηγήσω όποιον ενδιαφέρετε σοβαρά σε όλα αυτά τα μέρη για τα οποία γράφω αλλά και παρουσιάζω με φωτογραφικό υλικό.