Κώστας Παπαχλιμίντζος
Σε μοναδικό φαινόμενο της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας τείνει να αναδειχθεί η κυριαρχία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα ελληνικά πανεπιστήμια, που φέτος έκλεισε 24 χρόνια. «Πώς τα καταφέρνει;», αναρωτιούνται πολλοί. «Έλα μωρέ – παρτάκια, εκδρομές, ρουσφετάκια, η κλασική συνταγή» δίνουν την εύκολη και αβασάνιστη απάντηση αρκετοί.
Για να ξετυλίξουμε το κουβάρι του νήματος της επιτυχίας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1987, όταν για πρώτη φορά η πλειονότητα των φοιτητών εμπιστεύθηκε με την ψήφο της στις φοιτητικές εκλογές την κεντροδεξιά παράταξη.
Η κυριαρχία της ΠΚΣ, του φοιτητικού σκέλους της ΚΝΕ, ήταν μέχρι τότε αδιαμφισβήτητη στα πανεπιστήμια. Οι νέοι, όμως, είχαν αρχίσει να κουράζονται με τον ξύλινο λόγο του φοιτητικού συνδικαλισμού και αναζητούσαν κάποιον που επιτέλους θα μιλούσε για τα πραγματικά τους προβλήματα και όχι για εκείνα των κατοίκων της Νικαράγουα ή της Κούβας.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήρθε να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο το κενό αυτό, εκμεταλλευόμενη μάλιστα τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Αριστεράς (διάσπαση ΚΝΕ και Ρήγα Φεραίου). Εξέφραζε φρέσκο και νεανικό πολιτικό λόγο, άγγιζε ένα μεγάλο φάσμα των φοιτητών, μιλώντας για τα πρακτικά καθημερινά προβλήματα του πανεπιστημίου και ήξερε να «πλασάρεται» με τρόπο, ακόμα και στους λεγόμενους «απολιτίκ» φοιτητές: «be up, be ΔΑΠ» (σύνθημα των 80’s)! Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, για πρώτη φορά φοιτητές μιλούσαν για τους φοιτητές στη γλώσσα των φοιτητών.
Κάπως έτσι ήρθε η πρώτη ιστορικά πρωτιά. Και οι 24 επόμενες; Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επεδείκνυε σταθερά μια μοναδική δυνατότητα να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κάθε εποχής, την ίδια ώρα που ο λόγος των φοιτητικών παρατάξεων της Αριστεράς παρέμενε κουραστικά μονότονος και επαναλαμβανόμενος (αρκεί να σημειώσουμε ότι το αίτημα «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ» υπάρχει ακόμα σε φυλλάδια αριστερών παρατάξεων). Την ώρα που το μόνιμο αίτημα της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ ήταν οι καταλήψεις και ο παραδοσιακά προτεινόμενος τρόπος δράσης οι πορείες και οι διαδηλώσεις, η ΔΑΠ παρέμενε ουσιαστικά ο μόνος εκφραστής της «ήρεμης πλειοψηφίας» της ελληνικής φοιτητικής κοινότητας. Διαβάστε περισσότερα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=314362&cid=6
Σε μοναδικό φαινόμενο της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας τείνει να αναδειχθεί η κυριαρχία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα ελληνικά πανεπιστήμια, που φέτος έκλεισε 24 χρόνια. «Πώς τα καταφέρνει;», αναρωτιούνται πολλοί. «Έλα μωρέ – παρτάκια, εκδρομές, ρουσφετάκια, η κλασική συνταγή» δίνουν την εύκολη και αβασάνιστη απάντηση αρκετοί.
Για να ξετυλίξουμε το κουβάρι του νήματος της επιτυχίας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1987, όταν για πρώτη φορά η πλειονότητα των φοιτητών εμπιστεύθηκε με την ψήφο της στις φοιτητικές εκλογές την κεντροδεξιά παράταξη.
Η κυριαρχία της ΠΚΣ, του φοιτητικού σκέλους της ΚΝΕ, ήταν μέχρι τότε αδιαμφισβήτητη στα πανεπιστήμια. Οι νέοι, όμως, είχαν αρχίσει να κουράζονται με τον ξύλινο λόγο του φοιτητικού συνδικαλισμού και αναζητούσαν κάποιον που επιτέλους θα μιλούσε για τα πραγματικά τους προβλήματα και όχι για εκείνα των κατοίκων της Νικαράγουα ή της Κούβας.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήρθε να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο το κενό αυτό, εκμεταλλευόμενη μάλιστα τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Αριστεράς (διάσπαση ΚΝΕ και Ρήγα Φεραίου). Εξέφραζε φρέσκο και νεανικό πολιτικό λόγο, άγγιζε ένα μεγάλο φάσμα των φοιτητών, μιλώντας για τα πρακτικά καθημερινά προβλήματα του πανεπιστημίου και ήξερε να «πλασάρεται» με τρόπο, ακόμα και στους λεγόμενους «απολιτίκ» φοιτητές: «be up, be ΔΑΠ» (σύνθημα των 80’s)! Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, για πρώτη φορά φοιτητές μιλούσαν για τους φοιτητές στη γλώσσα των φοιτητών.
Κάπως έτσι ήρθε η πρώτη ιστορικά πρωτιά. Και οι 24 επόμενες; Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επεδείκνυε σταθερά μια μοναδική δυνατότητα να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κάθε εποχής, την ίδια ώρα που ο λόγος των φοιτητικών παρατάξεων της Αριστεράς παρέμενε κουραστικά μονότονος και επαναλαμβανόμενος (αρκεί να σημειώσουμε ότι το αίτημα «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ» υπάρχει ακόμα σε φυλλάδια αριστερών παρατάξεων). Την ώρα που το μόνιμο αίτημα της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ ήταν οι καταλήψεις και ο παραδοσιακά προτεινόμενος τρόπος δράσης οι πορείες και οι διαδηλώσεις, η ΔΑΠ παρέμενε ουσιαστικά ο μόνος εκφραστής της «ήρεμης πλειοψηφίας» της ελληνικής φοιτητικής κοινότητας. Διαβάστε περισσότερα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=314362&cid=6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου