ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γράφει ο Ν. Μαστρομιχάλης

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πλέον στην πόρτα της εξόδου.

Αυτό αποφάσισε και ο ίδιος, αυτό ήθελε και ο λαός, αυτό ήταν και το μόνο χρέος που είχε προς την Πατρίδα πλέον.

Μόνο που δεν θα είναι απλά έξοδος από την Πρωθυπουργία, αλλά και έξοδος  από την κυβέρνηση, έξοδος από την αρχηγία, έξοδος από το ΠΑΣΟΚ και τελικά έξοδος από την πολιτική. Δεν θα είναι η ηρωική έξοδος που θα περίμενε και θα ήθελε, όμως αυτός την επέλεξε να είναι έτσι. Να το βάλει στα πόδια αποτυχημένος και ένοχος . Τώρα θα μου πείτε ότι και ο προηγούμενος το έβαλε στα πόδια. Συμφωνώ, αλλά είναι το ίδιο να φεύγεις λέγοντας την αλήθεια και ότι δεν μπορείς να σηκώσεις το βάρος και να φεύγεις αληθινός, και το ίδιο να λες ότι έχω την ωραία λύση και το ωραίο σχέδιο και τελικά να φεύγεις ψεύτης ;

Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε στα κανάλια τις δηλώσεις ότι ‘λεφτά υπάρχουν’, ότι ‘θα απατάξουμε τη φοροδιαφυγή’, ότι ‘δεν θα μειώσουμε μισθούς γιατί θα πνιγεί η αγορά’, ότι ‘δεν θα ανέβει το ΦΠΑ γιατί θα αυξηθεί η φοροδιαφυγή’ ότι ‘ δεν θα χρειαστεί να πάρουμε άλλα μέτρα’.

Τα έκανε όμως και παρόλο το ανελέητο χτύπημα στο λαό κατάφερε από το 2009 το χρέος από 125%  να το πάει 160%, την ύφεση από 2,5% στο 9,75, την ανεργία από 9%  σε 18%, και το χειρότερο που δεν είπε ότι από τα 110 δις που φόρτωσε τους Έλληνες, τα 71 θα είναι τόκοι (θα πάρουμε σε χρήμα 39 δις)

Δεν είπε τα ίδια ο προηγούμενος, αλλά είπε ότι είμαστε στο χείλος της καταστροφής, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια, ότι θα ματώσουμε και θα έρθουν δύσκολα χρόνια. Αλήθεια,  τα έχει πει αυτά άλλος πολιτικός προεκλογικά, και μάλιστα που να δικαιωθεί σε δυο μόλις  μήνες;

Διαβάζουμε ότι η Ιρλανδία που μπήκε σχεδόν με εμάς στο μνημόνιο, έδιωξε κλοτσηδόν την τρόικα όταν τους είπαν να μειώσουν μισθούς και συντάξεις, είπαν ‘εδώ αποφασίζουμε εμείς’, και ακολούθησαν ένα πρόγραμμα ισορροπημένο χωρίς να ξεπουλήσουν τη χώρα τους και τώρα έχει θετικά πρόσημα σε όλα όσα συμφώνησαν. Εμείς μόνο έχουμε μονόδρομο το ξεπούλημα της χώρας και των Ελλήνων.

Γυρίσαμε πίσω στο 60 που φεύγανε οι Έλληνες καραβάνια  μετανάστες, που παρακαλούσαν για ένα μεροκάματο, που έπαιρναν μισθούς πείνας, που οι γονείς συντηρούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους στο ίδιο σπίτι. Εκεί γυρίσαμε πάλι.

Ευτυχώς τελειώνει.

 Όμως φτάσαμε στο σημείο 0 και για να ξαναγινούμε κράτος πρέπει να πονέσουμε,  πρέπει να ξαναγράψουμε την ιστορία μας, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή γιατί η ιστορία θέλει λευκό χαρτί για να γραφτεί, όχι ξαναγραμμένο.