Το τραμ κατευθείνεται προς Βούλα και είναι γεμάτο πιτσιρικαρία. Στο μπροστινό βαγόνι είναι μία μεγάλη παρέα 17 παιδιών. Το σχετικό καλαμπούρι και φασαρία, την οποία έβρισκα αναζωογονητική ... μέχρι που μία, πετάει την ατάκα... "πόσοι ψηφίζουμε τη Κυριακή;" Από τους 17, ψήφιζαν οι 15. Ώχ λέω από μέσα μου, μόλις η ... πιτσιρίκα μασώντας μία τσίχλα και κάνοντας φούσκες λέει σε ένα από τα αγόρια, "τι θα ψηφίσεις;" "ΝΑΙ" φυσικά της απαντάει με μαγκιά και τη κοιτάει στα ίσα. Μπα, λέω δεν θα άκουσα καλά.... "ΝΑΙ", επαναλαμβάνει και δεν δέχομαι κουβέντα. "Μμμμμμμμμ ναι τρεχάτε να προσκηνύσετε.... ένα δύο χρόνια θα δυσκολευτούμε και μετά θα είμαστε εντάξει, πρέπει να σκεφτούμε το μέλλον των παιδιών μας" του λέει αυτή, άκου να σου πω της απαντάει ο πιτσιρικάς, προς το παρόν πρέπει να κοιτάξω το μέλλον το δικό μου για να αποκτήσω κάποτε παιδιά. Το μέλλον το δικό μου είναι η επιχείρηση του πατέρα μου, που εχθές τον είδα να κλαίει γιατί για πρώτη φορά δεν μπορούσε να πληρώσει τους υπαλλήλους του και σήμερα, έπρεπε να απολύσει ανθρώπους που είναι στην επιχείρηση μας από το καιρό που την είχε ο παππούς μου. Μεταξύ των υπαλλήλων του είναι και ο πατέρας του Αχιλλέα και της Άννας και δίχνει δύο πιτσιρικάδες που κάθονταν δίπλα, που έχουμε μεγαλώσει μαζί και που σήμερα δεν ήξερα πως θα τους αντικρύσω και αν οι γονείς τους θα είχαν για να τους δώσουν να έρθουν μαζί μας. Κατάλαβες; ΝΑΙ, λοιπόν για να έχουμε μέλλον.
Περιττό να σας πω ότι όλα τα υπόλοιπα παιδιά πλην της ... φούσκας, που κάθισε πιο εκεί μουτρωμένη, είπαν όλα ότι θα ψηφίσουν ΝΑΙ.
Κατεβήκαμε όλοι μαζί, αλλά δεν άντεξα και πλησίασα το αγόρι και του είπα ότι είμαι πολύ περήφανη και πολύ χαρούμενη που βλέπω ότι υπάρχουν τέτοια παιδιά, που μπορούν να κρατήσουν ζωντανή και όρθια την Ελλάδα Σε ευχαριστώ αγόρι μου, που μου χάρισες το πρώτο χαμόγελο, εδώ και πολύ καιρό και πραγματικά εύχομαι να είσαι γούρικος για το καινούργιο μήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου