1) Πίστη στο μονοκομματικό καθεστώς. Ένα Κόμμα, ένα κράτος, ένα συνδικάτο. Απουσία δημοκρατικής και ανεκτικής σκέψης. Καμία ελευθερία της έκφρασης, όχι κόμματα, όχι εκλογές. Πλήρης καταπάτηση των πολιτικών ελευθεριών.
2) Πίστη στο κράτος πατερούλη και ιδιοκτήτη, συγκεντρωτισμός, ασφυκτικός κρατικός έλεγχος, κολλεκτιβισμός, πολτοποίηση του ανθρώπου, άνθρωπος-γρανάζι στην υπηρεσία του "σωτήριου" και "αλάθητου" συστήματος. Κράτος εφιάλτης, από το οποίο πασχίζουν να διαφύγουν με κάθε μέσο και τρόπο όσοι μπορούν.
3) Αστυνομικό και ασφαλίτικο κράτος χαφιέδων, βασανιστών και κομματικών ιστρουκτόρων. Μαύρες λίστες στην ασφάλεια, κατάχρηση εξουσίας από τα τομάρια του κόμματος-κράτους, οι μυστικές υπηρεσίες και οι ρουφιάνοι γίνονται ο φόβος και ο τρόμος του λαού και ιδίως των πολιτικών αντιπάλων.
4) Πρακτορολογία, συνωμοσιολογία, κυνήγι φαντασμάτων, κατασκευή φανταστικών εχθρών, απόλυτος έλεγχος μέσων ενημέρωσης, κατασκευή κατηγοριών από την ασφάλεια, ανελέητη προπαγάνδα, αντιστροφή της πραγματικότητας. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί αντίπαλοι διώκονται ανελέητα από το κόμμα-κράτος και τους χαφιέδες του καθεστώτος.
5) Παρανοϊκή προσήλωση σε σχιζοφρενική και αφύσικη ιδεολογία αναχθείσα σε Θεό και ευαγγέλιο. Κανένα περιθώριο απόκλισης από τις κομματικές και ιδεολογικές νόρμες. Οι μεν αποθεώνουν την φαντασιακή φυλή ή το φαντασιακό έθνος, οι δε τον φαντασιακό εργάτη και την, σε λίγα χρόνια ιστορική ανάμνηση, εργατική τάξη. Οι μεν ψάχνουν να κατασκευάσουν τον φαντασιακό υπεράνθρωπο ήρωα με το ζόρι, οι δε ψάχνουν να...εξισώσουν με το ζόρι τα φύσει άνισα και τα ανόμοια, κάτι που οδηγεί μοιραία σε παραίτηση, ισοπέδωση και υπανάπτυξη. Καθυστερημένες και ξεπερασμένες ιδέες του παρελθόντος που δεν στέκονται πια ούτε σε καφενειακή συζήτηση ταβλαδόρων.
6) Η ιδεολογία και των δύο αυτών ιστορικά ξεπερασμένων συστημάτων, στηρίζεται στο μίσος, το αίμα, την εχθρότητα, το κόμπλεξ, τον διαχωρισμό, την στοχοποίηση και την αντιπαλότητα. Όπου επικράτησαν αυτά τα καθεστώτα, έφεραν τον πόλεμο, τον διχασμό, την γενοκτονία, την εθνική και κοινωνική διάλυση, τον ασφυκτικό έλεγχο των πάντων και την παράνοια.
7) Οι μεν δηλώνουν εθνικιστές, οι δε δηλώνουν διεθνιστές. Αυτή είναι και η μόνη καθαρή ιδεολογική διαχωριστική γραμμή τους. Σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα, μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, από τα γενοκτονικά παρανοϊκά καθάρματα που θαυμάζουν μέχρι το αρρωστημένο μένος τους για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Γι' αυτό άλλωστε και σκοτώνονται και μεταξύ τους, όταν βρουν την ευκαιρία.
8) Και οι δύο δηλώνουν σοσιαλιστές, λαϊκοί, αγωνιστές, πατριώτες, σωτήρες, αντικαπιταλιστές και αντιφιλελεύθεροι. Και οι δύο χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους βίας, συκοφαντίας, πολιτικής εξόντωσης, μάχης στους δρόμους και συνωμοτικής κομματικής οργάνωσης και πρακτικής.
9) Η τακτική και των δύο οπαδών του μαύρου και του κόκκινου ολοκληρωτισμού, είναι η ίδια. Οργάνωση σε πολεμικού τύπου ομάδες, αυστηρή στρατιωτικού τύπου προσήλωση στην κομματική ιεραρχία, τυφλή υπακοή στον αρχηγό ή τον γενικό γραμματέα, επιδίωξη βίαιης επικράτησης στους δρόμους και τις πορείες. Λογική προβάτου και χουλιγκάνου δηλαδή, δύο σ' ένα.
10) Η τακτική κατάληψης της εξουσίας και των δύο χαφιεδίστικων ολοκληρωτισμών στηρίζεται στο ψέμα, την συκοφαντία, την ιδεολογική τρομοκρατία, την εκμετάλλευση της ηλιθιότητας ή της απελπισίας των πολιτών, την οργάνωση ομάδων ταλιμπάν του κόμματος, ακόμη και ένοπλων τρομοκρατών-δολοφόνων.
11) Και οι δύο είναι αφόρητα συστημικοί και έτοιμοι να γίνουν πειθήνια πιόνια και καλολαδωμένα γρανάζια του συστήματος που φαντασιώνονται, δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε δηλώνει η λέξη "αντισυστημικός" καθότι είναι και οι δύο ο ορισμός της λέξης "Σύστημα".
12) Και οι δύο έχουν κατακόκκινα "λαϊκά" λάβαρα και σημαίες, από τους ρεξιστές (βελγικό φασιστικό κόμμα ιδρυθέν από τον Λεον Ντεγκρέλ), τους φαλαγγιστές (Ισπανία) και τους ναζιστές (Χίτλερ) μέχρι τους λενινιστές και τους μαοϊκούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου