Κάποια στιγμή ένας φίλος που βρισκόταν στο Λονδίνο για ταξίδι κι έμενε σε ξενοδοχείο, μας ζήτησε να χρησιμοποιησει την κουζίνα μας για να φτιάξει κάτι κουλουράκια. Είχε περιγράψει στους συναδέρφους στο γραφείο του Λονδίνου τη συνταγή, και τον έπεισαν να τους τα φτιάξει.
Ήρθε λοιπόν στο σπίτι, έλεγξε αν είχαμε τα υλικά και χάθηκε μέσα στην κουζίνα μόνος του- μέσα στο αλεύρι και τα ταψιά- για αρκετές ώρες για να τα φτιάξει. Εξαιρετικά αποδείχθηκαν τα κουλουράκια πρέπει να παραδεχτώ.
Χρησιμοποίησε υλικά που είχαμε ήδη στα ντουλάπια μας και βέβαια άφησε και σε εμάς πολλά κουλουράκια τα οποία τιμήσαμε δεόντως και τελείωσαν.
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, αλλά πολλές φορές έχει τύχει να θυμηθώ το συγεκριμενο άρωμα περνώντας μπροστά από φούρνους που μόλις ξεφουρνίζουν κουλούρια.
Αλλά δεν μας άφησε τη συνταγή· οπότε δεν είναι μαζί με τις υπόλοιπες συνταγές για τα ‘κουλούρια της γιαγιάς’ που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε κουλούρια στο σπίτι.
Γιατί θυμήθηκα την ιστορία όμως; Είναι ένας καλός τρόπος να εξηγηθούν τα mRNA εμβόλια. Το τετράδιο με τις ´συνταγες της γιαγιάς’ μπορεί να παραλληλιστεί με το DNA μας και η συνταγή για τα κουλούρια του φίλου είναι το mRNA εμβόλιο.
Ο φίλος φτιάχνει τα κουλούρια και φεύγει χωρίς να αφήσει τη συνταγή. Όπως και το εμβόλιο εγείρει αντισώματα μετά τον εμβολιασμό. Εμείς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε στο μέλλον μια συνταγή που δεν έχουμε στο τετράδιο, όπως και τα εμβόλια mRNA δεν μπορούν να επηρεάσουν το DNA μας.
Αλλά έχουμε και τα κύτταρα μνήμης του ανοσοποιητικού μετά τον εμβολιασμό, ακριβώς όπως τη μνήμη των φρέσκο-ξεφουρνισμένων κουλουριών, που αφυπνίζεται κάθε φορά που χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου