Γιάννης Θ. Τοπαλίδης
Τις απόψεις που ακολουθούν τις έχω ξανακαταθέσει ως εκπαιδευτικός. Ελάχιστη συζήτηση γίνεται επ’ αυτών. Συνήθως γίνονται αντικείμενο ύβρεων και γενικότερου ψόγου από πολλούς συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς. Ο ψόγος παίρνει κι εμένα, οπότε οι πολιτικοί χαρακτηρισμοί που με ακολουθούν δια της αποφατικής οδού, καταντούν να είναι επαινετικοί: θατσερικός νεοφιλελεύθερος.
Το νομοσχέδιο που θέλει να περάσει για την αξιολόγηση η Νίκη Κεραμέως είναι ένα σημαντικό, πλην ημιτελές αξιολογικά νομοσχέδιο. Έχει πολλές μα πάρα πολλές θετικές πλευρές. Δεν έχει όμως τα στοιχεία της αξιολόγησης που, εγώ αποκλειστικά, θα περίμενα. Λέω, εγώ αποκλειστικά, διότι, εντέλει είμαι εγώ και οι απόψεις μου που εκπροσωπούνται εδώ. Όχι κάποιο κόμμα ή κάποια κοινωνική ομάδα.
Ξεκαθαρίζω: Υποστηρίζω σθεναρά την Κεραμέως διότι αυτή τη στιγμή το πολιτικό μας προσωπικό δεν έχει τίποτε καλύτερο να επιδείξει. Αν ήταν να τη συγκρίνω με την Άννα Διαμαντοπούλου, θα υποστήριζα την Διαμαντοπούλου. Νομίζω όμως πως ούτε η ίδια η ΝΔ έχει κάποιο πρόσωπο πιο αποφασισμένο για μεταρρυθμίσεις από την Κεραμέως, και μάλλον ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, δεν μπορεί να σηκώσει περισσότερα κεντρώα πρόσωπα απ’ όσα ήδη διαθέτει (Πιερρακάκης, Γεραπετρίτης, Χρυσοχοΐδης, Τσακλόγλου, Γιατρομανωλάκης, Σκέρτσος, Μιχαηλίδου, Χαρδαλιάς, Σκάλκου κτλ).
Η λέξη μεταρρύθμιση στην Παιδεία είναι μια λέξη η οποία στην Ελλάδα τους 2021 θα έπρεπε να σημαίνει και να απαιτεί «επανάσταση». Διότι είμαστε στον πάτο. Διότι παρά την ύπαρξη μιας κρίσιμης μάζας πολύ καλοπροαίρετων και φιλότιμων ανθρώπων της εκπαίδευσης οι οποίοι εργάζονται φιλότιμα και μεθοδικά (ίσως να είναι μια ομάδα που αγγίζει και το 50% επί του συνόλου), ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ διότι η ελληνική εκπαίδευση δεν έχει προσανατολισμό. Και επιπλέον, διότι δυο βλακώδεις κυρίαρχες αντιλήψεις και αρχές που προέκυψαν μεταπολιτευτικά, η ήσσων προσπάθεια λόγω κρατικού υποχρεωτικού σχολείου και η αρχή της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, έχουν μεταφέρει χρόνο με το χρόνο το βάρος της παιδείας από το δημόσιο κανονικό σχολείο, σε ιδιωτικούς χώρους όπου ισχύει άλλο αξιακό σύστημα: πιο πραγματιστικό και συνάμα ωφελιμιστικό, αλλά με τις αρχές της αγοράς. Φροντιστήριο λοιπόν... Όπου βγάζεις το σκασμό σου (αλλιώς φεύγεις) και τα σκας κανονικά (στο τζάμπα, τα φροντιστήρια χάνουν την αξία τους – βλέπε κοινωνικά φροντιστήρια μητροπόλεων και δήμων).
Το νομοσχέδιο που καταθέτει η Κεραμέως έχει μερικά γραφειοκρατικά προβλήματα που είχαν προηγούμενα νομοσχέδια τα οποία προφασίστηκε και κατόπιν κατήργησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι ανευθυνοϋπεύθυνους/ες ακατάλληλους/ες διευθυντές/τριες που μας έσπαγαν τα ... παπάρια (συγχωρήστε μου την βωμολοχία, είναι από τα νεύρα...) με αλλεπάλληλες συνεδριάσεις για την αυτοαξιολόγηση, εν έτει 2012-2015 και ουσιαστικά μας ανάγκαζαν να κάνουμε ανοησίες αυτοβαθμολογούμενοι ως σχολικές μονάδες με σχεδόν άριστα. Γιατί σχεδόν; Μα για να ... έχουμε περιθώριο βελτίωσης!!!
Είμαι άνθρωπος που γουστάρει τους νόμους της αγοράς... όχι για τίποτε άλλο! Επειδή δεν δοκιμάστηκαν σοβαρά ποτέ. Και επειδή, συχνά όταν δουλεύω στο σχολείο, νομίζω πως είμαι σε ένα παράλληλο σύμπαν. Το πρωί δουλεύω στο κατά φαντασίαν εκπαιδευτικό σύστημα των κατά φαντασίαν αγγελικά πλασμένων προθέσεων, και το απόγευμα με τα παιδιά μου, περνώ στην πραγματική πραγματικότητα.
Θεωρώ ότι κανένας δεν μπορεί να φτιάξει σοβαρό αξιολογικό σύστημα αν δεν περιλάβει ΚΑΙ την γνώμη ΚΑΙ την αξιολόγηση αυτού που δέχεται το αγαθό της εκπαίδευσης και το προϊόν της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Θα με κατηγορήσει εύκολα κάποιος ως λαϊκιστή. Ενδεχομένως η άποψή μου να κινδυνεύει να στραφεί προς το λαϊκισμό, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι τον δάσκαλο και το σχολείο πρέπει να τον κρίνει θετικά ή αρνητικά ΚΑΙ ο γονιός. Και εν προκειμένω δεν μιλώ μόνο ως εκπαιδευτικός αλλά και ως γονιός δυο τέκνων. Κατ΄ επανάληψιν, έχω δεχθεί φραστικούς αξιολογικούς χαρακτηρισμούς από γονείς. «Μπράβο» σας κ. καθηγητά... Αυτά τα μπράβο θα ήθελα να με συνοδεύουν μέχρι περατώσεως της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας. Επίσης από γονείς και διευθυντές σχολείων έχω ακούσει πολύ όμορφες παρατηρήσεις οι οποίες κυριολεκτικά μ’ έκαναν καλύτερο δάσκαλο... Δεν λέω... Αδικήθηκα ίσως από κάποιους. Αλλά κι αυτό το αίσθημα της αδικίας με οδήγησε σε πιο ισορροπημένες στάσεις, συμπεριφορές και πρακτικές διδασκαλίας και παιδαγωγίας. Διότι πέραν του καλού του θετικού και του ρηξικέλευθου, ζητούμενο είναι και το ισορροπημένο.
Και πώς θα γίνει η κρίση προς τον εκπαιδευτικό και το σχολείο του, όταν βρέξει – χιονίσει, αυτά θεωρούνται δεδομένα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου