Ότι μας βολεύει...

Ελένη Παπαδοπούλου

Ένα σωρό σχολεία με 25 μαθητές σε απόσταση 10λεπτου από μεγάλη σχολική μονάδα.
Πανεπιστημιακές σχολές χωρίς φοιτητές, χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, αλλά με μπόλικους καθηγητές σε κάθε ραχούλα.
Για όλα αυτά τα άχρηστα πληρώνουμε με τους φόρους μας την συντήρηση εκατοντάδων τεράστιων κτιρίων, εκατοντάδων ως χιλιάδων εκπαιδευτικών ή καθηγητών δήθεν πανεπιστημιακών, λειτουργικά έξοδα, επιδόματα διευθυντικών θέσεων, για να πάρει ο μαθητής ή ο φοιτητής τί ακριβώς;
Ένα υποβαθμισμένο απολυτήριο και ένα άχρηστο πτυχίο, οι σπουδές για το οποίο θα τον καθυστερήσουν να ενταχθεί στην αγορά εργασίας, θα τον αποπροσανατολίσουν από αυτό που πραγματικά μπορεί να κάνει πετυχημένα και τελικά θα καταλήξει να πίνει καφέδες, μπύρες και τσίπουρα στο καφενείο του χωριού λέγοντας "όλοι ίδιοι είναι μωρέ", γιατί ο τριτοξάδελφος του μπατζανάκη του κουμπάρου της βαφτιστήρας του μπάρμπα του δεν τον βοήθησε να βρει κι αυτός βρε παιδί μου μια θέση κάπου, "καλύτερος ήταν ο Βαγγέλας που τρούπωσε κλητήρας στον Δήμο και τώρα λύνει και δένει εκεί μέσα";

Βέβαια μόλις πεις στους φιλελέ όλων των αποχρώσεων που το παίζουν λιγότερο κράτος και τέτοια ότι όλα αυτά πρέπει να κλείσουν χτες, ότι πρέπει να μειωθούν οι πανεπιστημιακές σχολές στο μισό αν όχι λιγότερο και φυσικά να απολυθούν κάτι κηφήνες που το παίζουν καθηγητής πανεπιστημίου είδα φως και μπήκα κι έτσι, παθαίνουν έναν σεληνιασμό και βγαίνει το ΠΑΣΟΚ από μέσα τους με την φωνή του Ανδρέα και σου λένε το αμίμητο "όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μία φυλακή".
Κι εκεί πλέον συνειδητοποιείς για μία ακόμη φορά ότι φιλελέ ξεφιλελέ πάνω απ'όλα η τσεπάρα μας και η βολεψάρα μας.
Και ότι η ηλιθιότητα είναι ανίκητη.