Από τα 16 της ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά: τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν στα μάτια της. Δεν μπορούσε να επικεντρώσει το βλέμμα της, κυρίως στο αριστερό μάτι που σταμάτησε να βλέπει χρώματα και σταδιακώς βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τα επεισόδια αυτά έρχονταν και παρέρχονταν, ώσπου τελικώς το 1992 σε ηλικία 23 ετών έγινε η διάγνωση για τη Μαρίν από την Αυστραλία: έπασχε από πολλαπλή σκλήρυνση, αυτή τη χρόνια, φλεγμονώδη νόσο του κεντρικού νευρικού συστήματος που αποτελεί την πιο κοινή, νευρολογική πάθηση η οποία προκαλεί αναπηρία στους νεαρούς ενηλίκους. Νοσοκόμα η ίδια και μητέρα δύο μικρών παιδιών, βρέθηκε με μια σοκαριστική διάγνωση στα χέρια και (χωρίς) έναν σύζυγο ο οποίος μόλις άκουσε τα νέα θεώρησε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να φτιάξει τη βαλίτσα του και να αποχωρήσει. Μικρή λεπτομέρεια, ήταν γιατρός. Και αν περιμένατε ότι θα είχε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση λόγω επαγγέλματος εκείνος δήλωσε: «Καθημερινά αντιμετωπίζω τον ανθρώπινο πόνο, δεν μπορώ λοιπόν να τον έχω και μέσα στο σπίτι μου». Ετσι ξεκίνησε η Μαρίν τη διήγησή της όταν τη συναντήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα σε κεντρικό ξενοδοχείο του Παρισιού, στο πλαίσιο του MSParis2017, του έβδομου κοινού συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Θεραπεία και την Ερευνα στην Πολλαπλή Σκλήρυνση (ECTRIMS) και της αντίστοιχης Αμερικανικής Επιτροπής για την Πολλαπλή Σκλήρυνση (ACTRIMS), το οποίο έλαβε χώρα από τις 25 ως τις 28 Οκτωβρίου στο Palais des congrès της γαλλικής πρωτεύουσας, με τη συμμετοχή περισσότερων από 10.000 συνέδρων από ολόκληρο τον κόσμο.
Ωστόσο πριν από 25 χρόνια, όταν έγινε η διάγνωση στη Μαρίν, απλώς δεν υπήρχε θεραπεία για τη νόσο. Ετσι, η ασθενής επέστρεψε στη ζωή της και σταδιακά έβλεπε το σώμα της να την προδίδει. Κόπωση, οπτική νευρίτιδα, απώλεια της αίσθησης στο αριστερό πόδι ως τον μηρό. Τελικώς περίπου 12 έτη μετά την αρχική διάγνωση έλαβε την πρώτη της θεραπεία στο πλαίσιο κλινικής δοκιμής. «Επρόκειτο για μια από του στόματος θεραπεία. Την έπαιρνα κάθε ημέρα επί δύο χρόνια αλλά έφθασα σε επίπεδα νεφρικής ανεπάρκειας και αποχώρησα από τη δοκιμή». Τότε εμφανίστηκε μια άλλη πειραματική θεραπεία, άκρως ελκυστική, αφού ουσιαστικώς ο ασθενής που τη λαμβάνει σχεδόν το... ξεχνά. Πώς γίνεται αυτό; Με λήψη μόλις 20 χαπιών ενός μορίου που ονομάζεται κλαδριβίνη η νόσος τίθεται υπό έλεγχο επί τέσσερα χρόνια (πιθανώς και παραπάνω, τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις)! Ουσιαστικά ο ασθενής λαμβάνει χάπι για πέντε συνεχόμενες ημέρες της πρώτης εβδομάδας του μήνα από την έναρξη της θεραπείας και άλλα πέντε την πρώτη εβδομάδα του δεύτερου μήνα από την έναρξή της. Εναν χρόνο αργότερα επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο σχήμα με τον ίδιο τρόπο. «Και μόνο η ιδέα ότι θα έπαιρνα ελάχιστα χάπια για ελάχιστες ημέρες τον χρόνο ήταν ανακουφιστική. Συχνά η πολλαπλή σκλήρυνση συνοδεύεται από γνωστικά προβλήματα και είναι δύσκολη η συμμόρφωση με μια θεραπεία που χρειάζεται να λαμβάνεται αδιάκοπα» μας είπε η Μαρίν.
Η θεραπεία όμως δεν αποδείχθηκε μόνο βολική αλλά και άκρως αποτελεσματική, σύμφωνα με τα λεγόμενα της ασθενούς. «Μέσα σε τρεις μήνες όλα τα συμπτώματά μου εξαφανίστηκαν. Ένιωθα τόσο καλά, έγινα τόσο παραγωγική που κατάφερα να πάρω ως και προαγωγή στη δουλειά μου. Είχα ενέργεια, ένιωθα για πρώτη φορά και πάλι φυσιολογική. Και όλα αυτά χωρίς καμία σοβαρή παρενέργεια». Διαβάστε περισσότερα:
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=912752
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου