Κοιτάζοντας τη φωτογραφία από την Παν. Τσαλδάρη, όπου ο ποδηλατόδρομος έχει μετατραπεί σε παράνομο πάρκινγκ, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ ντροπή και αγανάκτηση. Ένα έργο που έχει σχεδιαστεί για να ενισχύσει την αστική κινητικότητα, να προστατεύσει τους ποδηλάτες και να αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής, έχει καταντήσει να λειτουργεί σαν προέκταση του οδοστρώματος για ασυνείδητους οδηγούς.
Πίσω από κάθε τέτοια εικόνα, κρύβεται μια βαθύτερη παθογένεια: η απουσία σεβασμού στους νόμους, στους συμπολίτες μας, αλλά και στο ίδιο το περιβάλλον μας. Η νοοτροπία του «πού να παρκάρω αλλού;» δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά παραδοχή αποτυχίας του κοινωνικού συμβολαίου. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ιδιοποιείται δημόσιο χώρο εις βάρος των άλλων.
Ακόμα πιο απογοητευτική είναι η απουσία αντίδρασης από τους αρμόδιους φορείς. Η ανοχή είναι συνενοχή. Όταν ένας ποδηλατόδρομος καταλαμβάνεται καθημερινά από αυτοκίνητα και καμία δημοτική ή αστυνομική αρχή δεν παρεμβαίνει, στέλνεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα: «Κάντε ό,τι θέλετε, δεν πρόκειται να σας ενοχλήσουμε». Αυτή η στάση όχι μόνο υπονομεύει την έννοια της δικαιοσύνης, αλλά και αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια βιώσιμης μετακίνησης.
Η λύση δεν είναι δύσκολη – είναι όμως πολιτική και κοινωνική. Απαιτεί ενεργή παρουσία της δημοτικής αστυνομίας, επιβολή προστίμων, ενημερωτικές καμπάνιες και κυρίως, πολιτική βούληση να αλλάξουν τα πράγματα. Οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Και όσο συνεχίζουμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν πρόβλημα αντί για ευκαιρία, θα μένουμε πίσω, σε μια πόλη εχθρική προς τον πολίτη και τη λογική.
Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Το ερώτημα είναι αν η δημοτική αρχή έχει διάθεση να ακούσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου