Ο ΚΑΤΕΝΑΥΣΜΟΣ ΩΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΝΕΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

 

#Πούτιν_Εγκληματίας #Πούτιν_Ναζί #Πούτον_δολοφόνος

Aris Georgiou

Ο ρώσος δικτάτορας, βλέποντας το έδαφος να στενεύει κάτω από τα πόδια του με τις προδιαγραφόμενες νέες κυρώσεις, έριξε στο τραπέζι μια πρόταση που μυρίζει περισσότερο τακτικό ελιγμό παρά ειλικρινή διάθεση ειρήνης.

Δηλαδή να του παραδοθεί άνευ μάχης ολόκληρο το Ντονιέσκ, το οποίο τριάμισι χρόνια μετά την εισβολή αδυνατεί ακόμη να καταλάβει, με αντάλλαγμα να παύσει τις επιθέσεις σε Ζαπορίζια και Χερσώνα και να κηρύξει κατάπαυση πυρός.

Περιοχές που γνωρίζει καλά πως δεν μπορεί να καταλάβει με τον πόλεμο.Στο παρασκήνιο, προτείνει στον Τραμπ να συζητήσουνε σε δεύτερο χρόνο για «εδαφικές αναπροσαρμογές».

Η επικείμενη συνάντηση Τραμπ–Πούτιν δεν είναι πράξη ειρήνης, είναι μια σκηνή που τρέφει τη μεγαλομανία του Ρώσου δικτάτορα ο οποίος στο μυαλό του τοποθετεί τον εαυτό του απέναντι στις ΗΠΑ ως «ισότιμο»παίκτη, σαν να μοιράζουν τον κόσμο σε μια νέα Γιάλτα. Ο κατευνασμός όμως ενός παρανοϊκού δικτάτορα δεν κλείνει πολέμους, τους μεταθέτει, βαθαίνει και τους κάνει αναπόφευκτους.

Όμως, η πλήρης κατάληψη του Ντονιέσκ δεν είναι τερματισμός, είναι γέφυρα,ανοίγει τον δρόμο προς την Οδησσό, το πολύτιμο παράθυρο της Ουκρανίας στη θάλασσα, και σφραγίζει έναν στρατηγικό εφιάλτη.

Στη Ρωσία, η ελίτ και οι ολιγάρχες ασκούν αφόρητες πιέσεις, η οικονομία κατρακυλά, οι απώλειες στο πεδίο είναι δυσθεώρητες και η κοινωνία βυθίζεται σε μια σιωπηρή κόπωση και διαμαρτυρία.Αλλά άλλο είναι ο συμβιβασμός, ο δύσκολος, επώδυνος αλλά απαραίτητος για να κλείσουν πληγές και άλλο να δίνεις στον δικτάτορα τον χρόνο που χρειάζεται για να ανασυγκροτηθεί και να επιτεθεί ξανά.

Ο Τραμπ μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για μια οποιαδήποτε «ειρήνη», έστω και με τεράστιο κόστος για την Ουκρανία και την Ευρώπη. Στο μυαλό του, το Νόμπελ Ειρήνης και τα μελλοντικά «μπίζνες» με τη Μόσχα είναι στόχοι που υπερισχύουν της ιστορικής ευθύνης.

Η Ευρώπη καλείται να παίξει τον ρόλο που μόνο εκείνη μπορεί, να σταθεί ψύχραιμη, με αποφασιστικότητα,σταθερή στις αρχές της, ικανή να ξεχωρίσει την αληθινή ειρήνη από τον κατευνασμό που απλώς μεταθέτει τη σύγκρουση. Η Ευρώπη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δει καθαρά ότι άλλο ο δύσκολος συμβιβασμός κι άλλο η παραχώρηση που θρέφει την επόμενη εισβολή.

Η εβδομάδα που ξεκινά αναμένεται να δυσκολέψει πάρα πολύ τον Τράμπ που θα βρεθεί αντιμέτωτος με την Ουκρανία,την Ευρώπη αλλά και το εσωτερικό της χώρας του.Από την άλλη θα δοκιμάσει τη βούληση των Ευρωπαίων να υπερασπιστούν όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά και την ίδια την έννοια της διεθνούς νομιμότητας,ασφάλειας και ειρήνης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.