12 Νοεμβρίου 1943: Μάχη της Λέρου, η τελευταία επίθεση του Άξονα στο Αιγαίο

 

Η Λέρος είχε καταληφθεί από τους Ιταλούς στον ιταλοτουρκικό πόλεμο το 1912, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ώστε να αποτελέσει προσωρινή βάση εξόρμησης του ιταλικού στόλου και ανάχωμα στις κινήσεις των Οθωμανών κατά τον πόλεμο της Λιβυκής εκστρατείας του 1911. Μετά τον πόλεμο, οι Ιταλοί κέρδισαν την Λιβύη αλλά κράτησαν παρόλα αυτά και τα Δωδεκάνησα, αναγνωρίζοντας την στρατηγική τους αξία. Το 1943 ήταν πάλι κρίσιμη χρονιά. Στις 8 Σεπτεμβρίου η Ιταλία πέρασε στο συμμαχικό στρατόπεδο και τα Δωδεκάνησα ενισχύθηκαν από βρετανικές μονάδες και τον ελληνικό Ιερό Λόχο, πλάι στις ιταλικές δυνάμεις.

Η Γερμανική Διοίκηση με εντολή από την OKW (Oberkommando der Wehrmacht: Ανωτάτη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων) ανέλαβε αμέσως επιθετική δράση καταλαμβάνοντας τη Ρόδο στις 11 Σεπτεμβρίου και την Κω στις 3 Οκτωβρίου. Η Συμμαχική διοίκηση απέστειλε νέες δυνάμεις στην Σάμο και στη Λέρο, όπου ήδη υπήρχαν εκτεταμένες αεροναυτικές εγκαταστάσεις για να κρατηθεί η βάση των Δωδεκανήσων. Χωρίς αυτή, με τη Γερμανική Αεροπορία να εξορμά από τα αεροδρόμια της Αττικής, της Πελοποννήσου και της Κρήτης, κάθε πρόσβαση στο Αιγαίο θα “σφραγιζόταν”.Ήδη όμως, από τις 26 Σεπτεμβρίου η Luftwaffe βομβάρδιζε τις εγκαταστάσεις στη Λέρο προετοιμάζοντας την επίθεση. Το νησί υπερασπίζονταν 8.500 Ιταλοί στρατιώτες αμφίβολης μαχητικής αξίας και περί τους 3.000 Βρετανούς από διάφορες μονάδες. Υπήρχαν επίσης περίπου 45 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων ταγμένα στα παράλια, δεκάδες παλαιά αντιαεροπορικά, ενώ υποστήριξη προσέφεραν δύο Μοίρες βρετανικών και νοτιοαφρικανικών καταδιωκτικών που επιχειρούσαν από την Κω.

Διαβάστε περισσότερα: 

https://military-history.gr/1943-11-12-battle-leros/