Όταν η υποκρισία περισσεύει.

Ελένη Παπαδοπούλου

Κλαίμε για τους λαθρομετανάστες που κοιμούνται σε αντίσκηνα στην Μόρια μέσα στα χιόνια, λες και τους κάλεσε κανείς και τους υποσχέθηκε πεντάστερο, και ξεχνάμε ή τα χάλια μας μέσα σε πολυκατοικίες, χωρίς θέρμανση, με σπίτια ψυγείο ή τον διπλανό παππού που έχει γίνει παγωτό ή την οικογένεια με τα παιδιά που δεν έχει χρήματα ούτε για ηλεκτρικό καλοριφέρ ή τον άνεργο που έμεινε άστεγος και μένει με τις κουβέρτες μέσα στον δρόμο ή τον άνθρωπο που ενώ πληρώνει όλα αυτά τα χρόνια αυτό το Κράτος, ο Θεός να το κάνει, πεθαίνει από το κρύο, γιατί δεν του φτάνουν τα λεφτά για να πληρώνει φόρους και λογαριασμούς, για να γίνονται hot spot και επιδόματα σε ακάλεστους.
Ένα Κράτος που όχι μόνο έχει εγκαταλείψει τους πολίτες του, αλλά τους έχει αναγκάσει να ζουν στην ανέχεια, για να "φιλοξενούν" τον κάθε παράνομο ταξιδιώτη. Πολλές φορές σε πολύ καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Μην κλαίτε άλλο για τα χιονισμένα αντίσκηνα της κάθε Μόριας. Κλάψτε καλύτερα για τα χάλια μας. Είναι πιο ειλικρινές.