Το νομικό καθεστώς των νήσων και νησίδων του Αιγαίου είναι ξεκάθαρο. Η ελληνική κυριαρχία επί των Ιμίων προκύπτει σαφώς από διεθνή συμβατικά κείμενα, δηλαδή τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, τις Ιταλοτουρκικές Συμφωνίες του 1932 και τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947. Οι Τούρκοι γνωρίζουν καλά τα σύνορα των νησιών και των παρακείμενων νησίδων τους, παριστάνουν όμως τους ανίδεους με το θράσος του νταή. Εκτός από τους χάρτες του τουρκικού κράτους μετά τη συνθήκη της Λωζάννης και για τα Δωδεκάνησα μετά τις Ιταλοτουρκικές Συμφωνίες του 1932 υπάρχουν και οι οθωμανικοί χάρτες του Βιλαετιού του Αρχιπελάγους (Cezayir-i Bahr-i Sefid Vilayeti), όπου ανήκαν τότε τα νησιά και οι νησίδες του Ανατολικού Αιγαίου.
Τα Δωδεκάνησα διέθεταν προνόμια που ίσχυαν από την εποχή των Βυζαντινών και των Φράγκων και αναγνωρίσθηκαν και από τους Τούρκους με φιρμάνι του Σουλεϊμάν Β΄ του Μεγαλοπρεπούς το 1523, αλλά και των άλλων Σουλτάνων που ακολούθησαν. Τα Δωδεκάνησα και η Ικαρία, (εκτός των δύο μεγάλων νησιών Κω και Ρόδου), διέθεταν ένα καθεστώς «αυτονομίας», δηλαδή ένα ειδικό προνομιακό καθεστώς που τους εξασφάλιζε διοικητική, δικαστική και οικονομική αυτονομία και επιπλέον απάλλασσε τους κατοίκους τους από τη στράτευση. Οι οικονομικές υποχρεώσεις τους προς την οθωμανική εξουσία περιορίζονταν σε έναν κατ’ αποκοπή ετήσιο φόρο «μακτού» (maktu) που προοριζόταν για τα βακουφικά ιδρύματα.
Διαβάστε περισσότερα:
https://kostaskogiopoulos.wordpress.com/2017/03/06/70-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CF%89%CE%B4%CE%B5%CE%BA/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου