Πού ήταν οι καλλιτέχνες; Πού ήταν τα εργατικά συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι; Πού ήταν οι μαθητές; Πού ήταν οι νηπιαγωγοί με τα τετράχρονα παιδάκια; Πού ήταν οι μοτοσυκλετιστές να κάνουν μια πορεία μέχρι το Εφετείο ή μέχρι το Μάτι; Πού ήταν οι βουλευτές όλων των κομμάτων; Πού ήταν οι τραγουδιστές με τις συναυλίες τους; Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος, αλλά δείχνουν ένα πράγμα: πως όλες οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη είχαν μια οργανωτική βάση και αυτή τη βάση την προσέφερε η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Και καλώς έπραξε.
Αυτή, με τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς της καλλιέργησε μια συναισθηματική φόρτιση η οποία αποτέλεσε, μαζί με το γνωστό σύνθημα, τον κινητοποιητικό μύθο αυτών των τεράστιων συγκεντρώσεων. Σε αυτά οι αριστεροί κατέχουν την τεχνογνωσία παλαιόθεν. Δεν παλεύονται, καθώς κινούνται βάσει ιστορικά κληρονομημένων «πρωτοκόλλων».
Και καλά, οι αριστεροί έκαναν τη δουλειά τους αποδεικνύοντας την υποκριτική ευαισθησία τους. Οι άλλοι, αυτοί που κατήγγειλαν τους αριστερούς για αυτή την υποκριτική ευαισθησία, γιατί δεν πήγαν χθες έξω από το Εφετείο; Γιατί τώρα σκούζουν και διαμαρτύρονται; Οι αριστεροί είναι αυτοί που είναι! Εσείς πού ήσασταν; Πού ήταν η νεολαία σας; Πού ήταν οι βουλευτές σας; Πού ήταν οι οργανώσεις σας; Αφήσατε τους συγγενείς μόνους με τον πόνο τους.
Να πω κάτι δυσάρεστο μεν, πραγματικό δε: τον αστικό χώρο θα τον φάει η πολλή αξιοπρέπεια. Το πολύ το κιμπαρλίκι και ο καναπές. Το ξέρω ότι ο συντηρητικός—φιλελεύθερος πολίτης απεχθάνεται το πεζοδρόμιο, όμως στην προκειμένη περίπτωση η μάχη—κάκιστα—είναι πολιτική. Αυτό το επέλεξαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, με έξωθεν βοήθειες, και το αγκάλιασε η σύμπασα Αριστερά.
Διαβάστε περισσότερα: https://www.liberal.gr/s-moymtzis/mati-ntrapike-kai-i-ntropi-exo-apo-efeteio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου