Περιγράφει ο πρώτος μετά το 1974 Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος, ο οποίος τότε ήταν πολιτικός σύμβουλος του αντιναυάρχου Περικλή Ιωαννίδη, ο οποίος παρέλαβε απ’ τον Άγγλο ταξίαρχο A.S.Parker τη διοίκηση της αγγλοκρατούμενης από την 9η Μαΐου 1945 Δωδεκανήσου, στο μεταβατικό στάδιο απ’ την Ένωση την 31η Μαρτίου 1947 έως την Ένωση την 7η Μαρτίου 1948 στη Ελλάδα:
«Όταν άρχισε ν’ ανεβαίνει η ελληνική σημαία στο κοντάρι, διά μιας όλοι οι παρευρισκόμενοι Δωδεκανήσιοι γονάτισαν στο χώμα. Γονάτισαν να χαιρετίσουν τη σημαία […] Όταν τελείωσε η τελετή και διαλυθήκαμε, ξαφνικά αντελήφθην ότι ο κόσμος που παρευρίσκετο εκεί δεν διελύετο να πάει στις δουλειές του. Αλλά, συσσωματωμένος ως ένας άνθρωπος, ως μια μάζα, εβάδιζε προς μία ορισμένη κατεύθυνση.
Λέω, “πού πάνε αυτοί”; Όλος αυτός ο κόσμος, πλήθος, πήγαινε γραμμή σε μία κατεύθυνση. “Αυτοί – λέει – πάνε στο νεκροταφείο. Πάνε να πούνε στους νεκρούς ότι ελευθερώθηκε η Δωδεκάνησος”. Από γενεά σε γενεά….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου