Χριστίνα Σιδέρη μαζί με Christina Sideris
Εγώ δεν θα μείνω στα τετριμμένα σε αυτά που λένε όλοι, θα πάω παραπέρα σε αυτά που έζησα και είδα.
Ο Παύλος Μπακογιάννης αγαπούσε πολύ τα νέα παιδιά. Μας αγαπούσε πολύ τότε. Θυμάμαι ότι του άρεσε πάρα πολύ να τρώει, αργά το βράδυ στον κυρ - Τέλη στα μπριζολάκια στο κέντρο της Αθήνας και συχνά όταν μας έβρισκε στους δρόμους να αφισοκολλάμε, μας έπαιρνε μαζί του για παρέα αλλά πιο πολύ για να μας ταίσει. Δύσκολες εποχές τότε... Ο Αρκουδέας ήταν παντοκράτωρ και πολύ συχνά καταλήγαμε στα υπόγεια της Ασφάλειας που τότε ήταν στη Μεσογείων. Ερχόταν λοιπόν ο Μπακογιάννης μαζί με το Κωστόπουλο και μας έβγαζαν. Πόσες φορές μας κυνηγούσαν και μας έκρυβε ο κυρ Τέλλης στο αποθηκάκι του και μετά όταν του λέγαμε ευχαριστώ μας έλεγε "μου έχει δώσει εντολή ο κυρ Παύλος όποτε είναι να σας φυλάω και να σας ταίζω"
Θα μου πεις ολόκληρος Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε, εσύ αυτό έχεις να θυμάσαι; Όχι έχω να θυμάμαι το χαμόγελο του και τη καλωσύνη του. Την αγάπη με την οποία μας φώναζε κοντά του και τη ζεστασιά της φωνής του που μας έλεγε "Εσείς είσαστε το μέλλον αυτής της χώρας και όταν κουράζομαι να παλεύω εσάς σκέφτομαι και συνεχίζω."
Εκείνη την ημέρα που τον δολοφόνησαν ήμουν πολύ κοντά στο σημείο και όταν φτάσαμε ως ΟΝΝΕΔ εκεί, το αίμα του ήταν ακόμα πάνω στα μάρμαρα. Η βουβαμάρα έγινε υπόκωφη ιαχή στην αρχή και μετά συντάραξε όλη την Αθήνα. Η οργή, ο πόνος και η αγανάκτηση αποτυπώθηκαν σε ένα σύνθημα που συντάραξε τις γειτονιές της Αθήνας και μετά πέρασε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων και στις σχολικές αίθουσες.
"Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Τιμή και δόξα στον Παύλο Μπακογιάννη"
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω θα θελα ένα λεπτό ακόμα για να δω τα μάτια του και το χαμόγελο του. Ένα λεπτό μόνο.
Ο Παύλος Μπακογιάννης αγαπούσε πολύ τα νέα παιδιά. Μας αγαπούσε πολύ τότε. Θυμάμαι ότι του άρεσε πάρα πολύ να τρώει, αργά το βράδυ στον κυρ - Τέλη στα μπριζολάκια στο κέντρο της Αθήνας και συχνά όταν μας έβρισκε στους δρόμους να αφισοκολλάμε, μας έπαιρνε μαζί του για παρέα αλλά πιο πολύ για να μας ταίσει. Δύσκολες εποχές τότε... Ο Αρκουδέας ήταν παντοκράτωρ και πολύ συχνά καταλήγαμε στα υπόγεια της Ασφάλειας που τότε ήταν στη Μεσογείων. Ερχόταν λοιπόν ο Μπακογιάννης μαζί με το Κωστόπουλο και μας έβγαζαν. Πόσες φορές μας κυνηγούσαν και μας έκρυβε ο κυρ Τέλλης στο αποθηκάκι του και μετά όταν του λέγαμε ευχαριστώ μας έλεγε "μου έχει δώσει εντολή ο κυρ Παύλος όποτε είναι να σας φυλάω και να σας ταίζω"
Θα μου πεις ολόκληρος Παύλος Μπακογιάννης δολοφονήθηκε, εσύ αυτό έχεις να θυμάσαι; Όχι έχω να θυμάμαι το χαμόγελο του και τη καλωσύνη του. Την αγάπη με την οποία μας φώναζε κοντά του και τη ζεστασιά της φωνής του που μας έλεγε "Εσείς είσαστε το μέλλον αυτής της χώρας και όταν κουράζομαι να παλεύω εσάς σκέφτομαι και συνεχίζω."
Εκείνη την ημέρα που τον δολοφόνησαν ήμουν πολύ κοντά στο σημείο και όταν φτάσαμε ως ΟΝΝΕΔ εκεί, το αίμα του ήταν ακόμα πάνω στα μάρμαρα. Η βουβαμάρα έγινε υπόκωφη ιαχή στην αρχή και μετά συντάραξε όλη την Αθήνα. Η οργή, ο πόνος και η αγανάκτηση αποτυπώθηκαν σε ένα σύνθημα που συντάραξε τις γειτονιές της Αθήνας και μετά πέρασε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων και στις σχολικές αίθουσες.
"Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Τιμή και δόξα στον Παύλο Μπακογιάννη"
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω θα θελα ένα λεπτό ακόμα για να δω τα μάτια του και το χαμόγελο του. Ένα λεπτό μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου