Γιώργος Βουλγαράκης. το ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ και το “άλλο μίγμα πολιτικής”

Παρά τα όσα λέγονται, στην Ελλάδα κυκλοφορούν, παράλληλα, δύο νομίσματα.Ένα , επίσημο , που αξίζει περίπου 0,35 cent και σε κάποιες περιπτώσεις 0,30. Ενώ το άλλο, το ανεπίσημο, αξίζει όσο ακριβώς αναγράφει.
Δηλαδή , ένα ολόκληρο ευρώ!

Εν ολίγοις , αν από κάθε Ευρώ που περνάει από το επίσημο σύστημα αφαιρεθούν φόροι, κρατήσεις, εισφορές και οι διάφορες άλλες επιβαρύνσεις, αυτό που απομένει τελικά στον κάτοχο του, δεν είναι παραπάνω από 0,35 cent σε όρους καθαρής αγοραστικής δύναμης.
 Το άλλο ... μένει ολόκληρο.

Υπάρχουν συνεπώς στην Ελλάδα , δύο παράλληλα νομίσματα και δύο παράλληλες οικονομίες. Η "κανονική" και η άλλη...
Θα μου πείτε, πάντα υπήρχαν … Όντως, αλλά σε διαφορετικές συγκυρίες, και διαφορετικά πρότυπα οικονομικής συμπεριφοράς.

Στην κανονική οικονομία, λοιπόν, συμμετέχουν το Δημόσιο -με την ευρεία και τη στενή έννοια , όσοι εξαρτώνται από αυτό και όσοι είναι αναγκασμένοι να συναλλάσσονται με το Κράτος.
Συμμετέχουν επίσης οι μεγάλες επιχειρήσεις αλλά και τα πολυπρόσωπα εταιρικά σχήματα.
Οι οικονομικές μονάδες δηλαδή, που είναι “απρόσωπες” στα ταμεία τους η που είναι αναγκασμένες -για λόγους εσωτερικού ελέγχου, να ακολουθούν την οδό της νομιμότητας.

Στην "άλλη", μπορούν δυνητικά , να συμμετέχουν όλοι οι υπόλοιποι ….
Πόσες , βέβαια, είναι μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα και για πόσο καιρό μπορούν να παραμείνουν στην αγορά ; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα …

Η αλήθεια είναι όμως, ότι η οικονομική δραστηριότητα στο καθημερινό κύκλο ζωής, συντηρείται κατά βάση , από την άτυπη οικονομία, την ίδια ώρα που θεσμική, καταβαραθρώνεται.

Η Κυβέρνηση , βέβαια, επαναλαμβάνει συνεχώς, ότι κερδίζει το μεγάλο στοίχημα.
Ότι δηλαδή δυναμώνει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και καταφέρνει να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Να χτυπήσει δηλαδή την “άλλη” οικονομία, αυτή που συχνά αποκαλείται και παραοικονομία.

Τα αποτελέσματα, την διαψεύδουν καθημερινά σ όλους τους τομείς.

Γιατί όμως δεν καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα; Είναι από ανικανότητα; από ασχετοσύνη ; από έλλειψη βούλησης;
Μπορεί να είναι και αυτοί οι λόγοι.

Ο βασικότερος όμως είναι, ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει αντίθετα στην ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα στους δύο πολιτικούς χώρους.

Το στοίχημα που έχει τεθεί , είναι λάθος!

Το στοίχημα θα έπρεπε να είναι , να καταφέρει να αυξήσει την εσωτερική αξία του “κανονικού” νομίσματος, έτσι που να μην υπάρχει ενδιαφέρον απ τους πολίτες να καταφεύγουν στο άλλο.

Αυτό σημαίνει μείωση των βαρών σε τέτοιο βαθμό, που να καταστήσει αδιάφορη μια οποιαδήποτε συναλλαγή έξω από τη θεσμική οικονομία με ταυτόχρονη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης.
Και τα δημόσια έσοδα; Θα ρωτούσε κάποιος, θα καταρρεύσουν;

Η απάντηση είναι, προφανώς όχι.
Αντίθετα , θα αυξηθούν από την αύξηση του όγκου των συναλλαγών και της κανονικοποίησης της κυκλοφορίας του χρήματος.

Δεκάδες μελέτες άλλωστε , αλλά και η ίδια η ζωή , έχει αποδείξει , ότι όσο το φορολογικό βάρος αυξάνεται, τόσο τροφοδοτείται η "άλλη" οικονομία και αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ποτέ!

Δε χρειάζεται συνεπώς πολλή φιλοσοφία για να οδηγηθεί κάποιος στο συμπέρασμα ότι η λύση δε βρίσκεται εκεί που τη ψάχνει η Κυβέρνηση.

Η λύση είναι , άλλη πολιτική και αυτό ακριβώς σημαίνει “άλλο μίγμα πολιτικής”……