 |
| http://infognomonpolitics.blogspot.com |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Στην τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι λίγο πριν από την αναχώρησή του για τη Μόσχα ρωτήθηκε αν η Ελλάδα ενδιαφέρεται να μετατραπεί ο αγωγός φυσικού αερίου Turkish Stream σε Greek – Turkish Stream. Πρόκειται για το σχέδιο που συζητούν ο Πούτιν και ο Ερντογάν εδώ και καιρό. Πρόκειται για μια παραλλαγή του αγωγού South Stream, για τον οποίο είχαν συμφωνήσει ο Πούτιν και ο Καραμανλής τα έτη 2007-2008, η χάραξη του οποίου όμως εξαιρούσε τα Δαρδανέλια και προσέδιδε στην Ελλάδα τεράστια γεωπολιτική ισχύ.
Ο Τσίπρας αυτή τη φορά σε σύγκριση με το παρελθόν «ήξερε» το μάθημά του. Πράγματι, υπάρχει ενδιαφέρον για έναν παράλληλο αγωγό με τον TAP, επισήμανε, πράγματι πρέπει να συμφωνήσει και η Ε.Ε. για το έργο, παρατήρησε, ενώ όταν απαιτήθηκε να αναφερθεί στον αγωγό, τον ονομάτισε ως… European – Turkish Stream και όχι ως Greek – Turkish Stream, όπως τον προσδιόρισε ο δημοσιογράφος. Και οι λεπτομέρειες καμιά φορά στην πολιτική έχουν τη σημασία τους. Είναι αποκαλυπτικές. Γιατί, άραγε, έμαθε το μάθημά του ο Τσίπρας; Γιατί γνωρίζει πλέον καλά από τη νεότερη Ιστορία μας τι μπορεί να υποστούν ένας πρωθυπουργός και μία χώρα αν δοκιμάσουν μία άσκηση ελευθερίας και απεγκλωβισμού από τους ασφυκτικούς περιορισμούς που συνεπάγεται η ένταξη μιας χώρας σε μια μεγάλη συμμαχία. Ο Κώστας Καραμανλής δεν είχε τις εναλλακτικές του Τσίπρα το 2018.
Οι Αμερικανοί υπονόμευσαν το Σχέδιο Ανάν, δεν υπήρχε τότε στον ορίζοντα προοπτική γεωτρήσεων της Exonn Mobil στη Μεγαλόνησο ούτε και σχέδιο για τον αγωγό TAP που να διασχίζει τη βόρειο Ελλάδα. Η Δύση προωθούσε τον αγωγό φυσικού αερίου Nabucco, που θα περνούσε από όλες τις βαλκανικές χώρες πάνω από τα βόρεια σύνορά μας. Μόνο μετά την περιπέτεια του South Stream οι ΗΠΑ άλλαξαν το δρομολόγιο με τον TAP, χωρίς όμως να μας καταβάλουν τέλη διελεύσεως. Ούτε βεβαίως υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης του λιμένος Αλεξανδρούπολης που θωρακίζει εθνικά τη Θράκη. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε μόνο ένα πράγμα στον νου του: Πώς θα μειώσει την επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή και πώς θα αυξήσει το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος της χώρας ώστε να τη θωρακίσει για το μέλλον από την τουρκική απειλή. Με τις διαθέσιμες επιλογές που είχε τότε προχώρησε στη συμφωνία με τον Πούτιν. Αν του έδιναν και οι Αμερικανοί επιλογές, όπως οι σημερινές, ίσως και να ήταν άλλες οι αποφάσεις του. Κάνω αυτή τη μικρή αναδρομή σήμερα υπό το φως της επίσκεψης Τσίπρα στη Μόσχα, των επεισοδίων για τον θάνατο Γρηγορόπουλου στην Αθήνα και των αποκαλύψεων της μητρός του πως όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του υιού της εντάσσονταν σε ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή.
Αξίζει απλώς να θυμηθούμε το δρομολόγιο. Ιούνιο του 2007 υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη, παρακαλώ, η συμφωνία Καραμανλή – Πούτιν για τον αγωγό. Αύγουστο ξεσπούν οι φωτιές. Σεπτέμβριο ο Καραμανλής κερδίζει ξανά εκλογές. Δεκέμβριο του 2007 οι εξαφανισμένοι σήμερα κομιστές ανακαλύπτουν τα «σκάνδαλα» Ζαχόπουλου και Μαγγίνα. Απρίλιο του 2008 ο Καραμανλής θέτει το βέτο για τα Σκόπια στο Βουκουρέστι. Προχωρά, επίσης, η συμφωνία για τον αγωγό. Σεπτέμβριο ξεσπά το επίσης «ανύπαρκτο» -με βάση τις δικαστικές αποφάσεις- του Βατοπεδίου. Δεκέμβριο ξεσπά ο… Δεκέμβρης! Η κατάλυση του κράτους στο κέντρο των Αθηνών με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και με την αποδεδειγμένη συμμετοχή στα επεισόδια Κοσοβάρων, που είχαν καταλύσει με ψεύτικες ταυτότητες σε ξενοδοχεία πέριξ της πλατείας Ομονοίας. Ένας νεκρός δεν έφτανε σε όσους ήθελαν να εκμεταλλευτούν, αν δεν σχεδίασαν, την έκρυθμη κατάσταση. Ήθελαν και άλλον.
Σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, μπορούμε να πούμε -και να το ακούσουν όλοι όσοι τα έχουν με τον Προκόπη Παυλόπουλο για τη στάση του εκείνες τις ημέρες, ακόμη και ο Κυριάκος αιτιολόγησε την αρνητική ψήφο του στην εκλογή του με πρόσχημα τον Δεκέμβριο- πως ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης εκτελούσε εντολές του πρωθυπουργού του πρωθυπουργού, ο οποίος κατάλαβε εγκαίρως πως κάποιοι ήθελαν να πνίξουν τη χώρα στο αίμα επειδή είχε κάνει μια ανεξάρτητη επιλογή στην εξωτερική πολιτική της. Επικοινωνιακά, πράγματι η κυβέρνηση μπορούσε τότε να χειριστεί την κρίση καλύτερα, αλλά ο Καραμανλής ήξερε πως το μείζον ήταν να μη χάσει τη ζωή του και άλλο παιδάκι.
Θα γραφτεί κάποτε η ιστορία του Δεκεμβρίου. Δεν είναι ακόμη ώρα. Προέχουν άλλα για την Ελλάδα.
Ο Τσίπρας αυτή τη φορά σε σύγκριση με το παρελθόν «ήξερε» το μάθημά του. Πράγματι, υπάρχει ενδιαφέρον για έναν παράλληλο αγωγό με τον TAP, επισήμανε, πράγματι πρέπει να συμφωνήσει και η Ε.Ε. για το έργο, παρατήρησε, ενώ όταν απαιτήθηκε να αναφερθεί στον αγωγό, τον ονομάτισε ως… European – Turkish Stream και όχι ως Greek – Turkish Stream, όπως τον προσδιόρισε ο δημοσιογράφος. Και οι λεπτομέρειες καμιά φορά στην πολιτική έχουν τη σημασία τους. Είναι αποκαλυπτικές. Γιατί, άραγε, έμαθε το μάθημά του ο Τσίπρας; Γιατί γνωρίζει πλέον καλά από τη νεότερη Ιστορία μας τι μπορεί να υποστούν ένας πρωθυπουργός και μία χώρα αν δοκιμάσουν μία άσκηση ελευθερίας και απεγκλωβισμού από τους ασφυκτικούς περιορισμούς που συνεπάγεται η ένταξη μιας χώρας σε μια μεγάλη συμμαχία. Ο Κώστας Καραμανλής δεν είχε τις εναλλακτικές του Τσίπρα το 2018.
Οι Αμερικανοί υπονόμευσαν το Σχέδιο Ανάν, δεν υπήρχε τότε στον ορίζοντα προοπτική γεωτρήσεων της Exonn Mobil στη Μεγαλόνησο ούτε και σχέδιο για τον αγωγό TAP που να διασχίζει τη βόρειο Ελλάδα. Η Δύση προωθούσε τον αγωγό φυσικού αερίου Nabucco, που θα περνούσε από όλες τις βαλκανικές χώρες πάνω από τα βόρεια σύνορά μας. Μόνο μετά την περιπέτεια του South Stream οι ΗΠΑ άλλαξαν το δρομολόγιο με τον TAP, χωρίς όμως να μας καταβάλουν τέλη διελεύσεως. Ούτε βεβαίως υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης του λιμένος Αλεξανδρούπολης που θωρακίζει εθνικά τη Θράκη. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε μόνο ένα πράγμα στον νου του: Πώς θα μειώσει την επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή και πώς θα αυξήσει το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος της χώρας ώστε να τη θωρακίσει για το μέλλον από την τουρκική απειλή. Με τις διαθέσιμες επιλογές που είχε τότε προχώρησε στη συμφωνία με τον Πούτιν. Αν του έδιναν και οι Αμερικανοί επιλογές, όπως οι σημερινές, ίσως και να ήταν άλλες οι αποφάσεις του. Κάνω αυτή τη μικρή αναδρομή σήμερα υπό το φως της επίσκεψης Τσίπρα στη Μόσχα, των επεισοδίων για τον θάνατο Γρηγορόπουλου στην Αθήνα και των αποκαλύψεων της μητρός του πως όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του υιού της εντάσσονταν σε ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή.
Αξίζει απλώς να θυμηθούμε το δρομολόγιο. Ιούνιο του 2007 υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη, παρακαλώ, η συμφωνία Καραμανλή – Πούτιν για τον αγωγό. Αύγουστο ξεσπούν οι φωτιές. Σεπτέμβριο ο Καραμανλής κερδίζει ξανά εκλογές. Δεκέμβριο του 2007 οι εξαφανισμένοι σήμερα κομιστές ανακαλύπτουν τα «σκάνδαλα» Ζαχόπουλου και Μαγγίνα. Απρίλιο του 2008 ο Καραμανλής θέτει το βέτο για τα Σκόπια στο Βουκουρέστι. Προχωρά, επίσης, η συμφωνία για τον αγωγό. Σεπτέμβριο ξεσπά το επίσης «ανύπαρκτο» -με βάση τις δικαστικές αποφάσεις- του Βατοπεδίου. Δεκέμβριο ξεσπά ο… Δεκέμβρης! Η κατάλυση του κράτους στο κέντρο των Αθηνών με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και με την αποδεδειγμένη συμμετοχή στα επεισόδια Κοσοβάρων, που είχαν καταλύσει με ψεύτικες ταυτότητες σε ξενοδοχεία πέριξ της πλατείας Ομονοίας. Ένας νεκρός δεν έφτανε σε όσους ήθελαν να εκμεταλλευτούν, αν δεν σχεδίασαν, την έκρυθμη κατάσταση. Ήθελαν και άλλον.
Σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, μπορούμε να πούμε -και να το ακούσουν όλοι όσοι τα έχουν με τον Προκόπη Παυλόπουλο για τη στάση του εκείνες τις ημέρες, ακόμη και ο Κυριάκος αιτιολόγησε την αρνητική ψήφο του στην εκλογή του με πρόσχημα τον Δεκέμβριο- πως ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης εκτελούσε εντολές του πρωθυπουργού του πρωθυπουργού, ο οποίος κατάλαβε εγκαίρως πως κάποιοι ήθελαν να πνίξουν τη χώρα στο αίμα επειδή είχε κάνει μια ανεξάρτητη επιλογή στην εξωτερική πολιτική της. Επικοινωνιακά, πράγματι η κυβέρνηση μπορούσε τότε να χειριστεί την κρίση καλύτερα, αλλά ο Καραμανλής ήξερε πως το μείζον ήταν να μη χάσει τη ζωή του και άλλο παιδάκι.
Θα γραφτεί κάποτε η ιστορία του Δεκεμβρίου. Δεν είναι ακόμη ώρα. Προέχουν άλλα για την Ελλάδα.
http://ysterografa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου