Ioannis Bougas
 |
| φωτό: epilekta.com |
11 Δεκεμβρίου 1943. Η φριχτή Σφαγή του αιχμαλώτου Λοχαγού Αθανασίου Οικονομόπουλου.
15 Δεκεμβρίου 1943, Άνανδρη Δολοφονία του Τραυματία, Ασθενούς και Αιχμαλώτου Ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου από τον ΕΛΑΣ!
Είναι δύο από τους τελευταίους αξιωματικούς, θύματα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο το 1943. Και οι δύο είχαν διακριθεί στον πόλεμο του 1940-41. Ο Οικονομόπουλος νωρίτερα ήταν καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων, και ο Καραχάλιος υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου Β΄.
Για προφανείς λόγους, οι μόνιμοι αξιωματικοί του στρατού ήταν στην κορυφή της «Αντίδρασης» στην Κόκκινη Τρομοκρατία της Κατοχής, και πολλοί πλήρωσαν με τη ζωή τους, είτε γιατί προσχώρησαν σε κάποια Πατριωτική (υπό την έννοια της μη Κομματικής) Οργάνωσης Αντίστασης εκτός ΕΛΑΣ, όπως αυτοί οι δύο, ή γιατί αρνήθηκαν να καταταγούν στον ΕΛΑΣ.
Οι 2 ανωτέρω αξιωματικοί ήταν στην Οργάνωση Αντίστασης ΕΣ (Ελληνικός Στρατός). Ο Καραχάλιος ήταν συναρχηγός με τον Ίλαρχο Βρεττάκο και ο Οικονομόπουλος μέλος του ΕΣ.
Τό φριχτό τέλος τοῦ Καραχάλιου τό περιγράφει στό βιβλίο του ο τότε ανθ/γός Ἰωάννης Λαδάς από το χωριό Δυρράχι:
“... τάς ἀπογευματινᾶς ὥρας τῆς 14ης Δεκεμβρίου τοῦ 1943, καθήμενος μετά τοῦ ἐξαδέλφου μου ὑπολοχαγοῦ Πέτρου Κεφάλα εἰς τόν ἐξώστην τοῦ σπιτιοῦ του, εἴδομεν ἀπό τήν δυτικήν πλευράν τοῦ χωρίου νά ἔρχονται δυό πεζοί, συνοδεύοντες τρίτον πρόσωπον τό ὁποῖον ἐπέβαινεν ἡμιόνου. Ἐντείναμε τήν προσοχήν μας καί καθώς οἱ κινούμενοι προσήγγιζον ἀνεγνωρίσαμεν τόν ταγματάρχην Χρήστον Καραχάλιον.
Ἔσπευσα νά κατέλθω ἀπό τήν βεράντα καί ἐκινήθην πρός τήν διασταύρωσιν τῶν ὁδῶν ὅπου σχεδόν ταυτοχρόνως ἤχθη ὁ ταγματάρχης.
“... τάς ἀπογευματινᾶς ὥρας τῆς 14ης Δεκεμβρίου τοῦ 1943, καθήμενος μετά τοῦ ἐξαδέλφου μου ὑπολοχαγοῦ Πέτρου Κεφάλα εἰς τόν ἐξώστην τοῦ σπιτιοῦ του, εἴδομεν ἀπό τήν δυτικήν πλευράν τοῦ χωρίου νά ἔρχονται δυό πεζοί, συνοδεύοντες τρίτον πρόσωπον τό ὁποῖον ἐπέβαινεν ἡμιόνου. Ἐντείναμε τήν προσοχήν μας καί καθώς οἱ κινούμενοι προσήγγιζον ἀνεγνωρίσαμεν τόν ταγματάρχην Χρήστον Καραχάλιον.
Ἔσπευσα νά κατέλθω ἀπό τήν βεράντα καί ἐκινήθην πρός τήν διασταύρωσιν τῶν ὁδῶν ὅπου σχεδόν ταυτοχρόνως ἤχθη ὁ ταγματάρχης.
Ἀντηλλάξαμεν χαιρετισμόν καί ἀρχίσαμε συνομιλίαν:
Χ.Κ. - Μοῦ εἶπαν ὅτι ἔρχονται Γερμανοί δι'ἐκκαθαριστικάς ἐπιχειρήσεις καί μέ πᾶνε στό Γεωργίτσι.
- Ὅταν φύγουν οἱ Γερμανοί θά μέ ξαναφέρουν. Ἀπόψε θά διανυκτερεύσουμε στό Νεοχώρι. Σέ παρακαλῶ Γιάννη, αὔριο στεῖλε μου δυό φανέλλες γιατί κρυώνω.
Ι.Λ. - Θά σᾶς στείλω τίς φανέλλες κύριε ταγματάρχα, ἴσως καί ἀπόψε, εἶπα ἐγώ καί ἐχωρίσθημεν.
Τό ἴδιο βράδυ, μέ τόν Γιαννάκη Λύρα ἔστειλα δυό φανέλλες στόν ἀξέχαστο ταγματάρχη.
Χ.Κ. - Μοῦ εἶπαν ὅτι ἔρχονται Γερμανοί δι'ἐκκαθαριστικάς ἐπιχειρήσεις καί μέ πᾶνε στό Γεωργίτσι.
- Ὅταν φύγουν οἱ Γερμανοί θά μέ ξαναφέρουν. Ἀπόψε θά διανυκτερεύσουμε στό Νεοχώρι. Σέ παρακαλῶ Γιάννη, αὔριο στεῖλε μου δυό φανέλλες γιατί κρυώνω.
Ι.Λ. - Θά σᾶς στείλω τίς φανέλλες κύριε ταγματάρχα, ἴσως καί ἀπόψε, εἶπα ἐγώ καί ἐχωρίσθημεν.
Τό ἴδιο βράδυ, μέ τόν Γιαννάκη Λύρα ἔστειλα δυό φανέλλες στόν ἀξέχαστο ταγματάρχη.
Τήν ἑπομένην, 15ην Δεκεμβρίου τοῦ 1943, τάς μεταμεσημβρινάς ὥρας ἦλθεν στό σπίτι μου, ἐκ Νεοχωρίου, ὁ γιός τοῦ ἱερέως ἐξαδέλφου μου Χρήστου Παπαχρήστου μετά τοῦ Γιαννάκη Λύτρα, κομίζοντας ἐπιστολήν τοῦ ἱερέως.
Καθώς τούς εἶδα βαρύθυμους καί μέ τίς φανέλλες στά χέρια ρώτησα:
- Τί ἔγινε ρέ παιδιά;
- Διάβασε, μοῦ εἶπε ὁ Λύρας, ἐνῶ ὁ γιός τοῦ Παπαχρήστου μοῦ ἐνεχείριζεν ἐπιστολήν.
Τήν ἄνοιξα καί διάβασα.
Καθώς τούς εἶδα βαρύθυμους καί μέ τίς φανέλλες στά χέρια ρώτησα:
- Τί ἔγινε ρέ παιδιά;
- Διάβασε, μοῦ εἶπε ὁ Λύρας, ἐνῶ ὁ γιός τοῦ Παπαχρήστου μοῦ ἐνεχείριζεν ἐπιστολήν.
Τήν ἄνοιξα καί διάβασα.
Νεοχώρι 15 Δεκεμβρίου, 1943
«Ἀγαπητέ μου Γιάννη,
Μέ λύπη μου σοῦ ἀναγγέλω ὅτι σήμερα τό πρωΐ οἱ κακοῦργοι ἐδολοφόνησαν τόν ταγματάρχη Καραχάλιο λίγο πιό ἔξω ἀπό τό χωριό. Στό δρόμο πού πάει γιά τό Γεωργίτσι.
Τόν ἐδολοφόνησαν μέ πιστόλι ἐξ ἐπαφῆς καί κατόπιν μέ πέτρα τόν παραμόρφωσαν φρικτῶς. Δέν ἤθελαν νά τόν θάψω στό νεκροταφεῖο. Κατόρθωσα νά τούς μεταπείσω γιατί πῆγαν νά τόν κόψουν στά τέσσαρα καί νά τόν πετάξουν στά σκυλιά. Τόν ἔθαψα ἐκεῖ πού τόν βρῆκα. Ὅταν θά σέ δῶ θά σοῦ εἴπω λεπτομέρειες. Μή λές ὅτι ξέρεις τίποτε.
Μέ εὐχές, Παπαχρῆστος”.
«Ἀγαπητέ μου Γιάννη,
Μέ λύπη μου σοῦ ἀναγγέλω ὅτι σήμερα τό πρωΐ οἱ κακοῦργοι ἐδολοφόνησαν τόν ταγματάρχη Καραχάλιο λίγο πιό ἔξω ἀπό τό χωριό. Στό δρόμο πού πάει γιά τό Γεωργίτσι.
Τόν ἐδολοφόνησαν μέ πιστόλι ἐξ ἐπαφῆς καί κατόπιν μέ πέτρα τόν παραμόρφωσαν φρικτῶς. Δέν ἤθελαν νά τόν θάψω στό νεκροταφεῖο. Κατόρθωσα νά τούς μεταπείσω γιατί πῆγαν νά τόν κόψουν στά τέσσαρα καί νά τόν πετάξουν στά σκυλιά. Τόν ἔθαψα ἐκεῖ πού τόν βρῆκα. Ὅταν θά σέ δῶ θά σοῦ εἴπω λεπτομέρειες. Μή λές ὅτι ξέρεις τίποτε.
Μέ εὐχές, Παπαχρῆστος”.
Ὁ ταγματάρχης Χρήστος Καραχάλιος ἴσως εἶναι ὁ μοναδικός ἀξιωματικός, πού ἔπεσε θῦμα τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στόν Κατοχικό Ἐμφύλιο, χωρίς νά βασανισθεῖ σωματικά πρίν δολοφονηθεῖ. Πολύ πιθανόν αὐτό συνέβη ἀπό σεβασμό πρός τήν προσωπικότητά του.
Ὅπως ὅμως προκύπτει ἀπό τήν ἀνωτέρω ἐπιστολή τοῦ ἱερέως πού τόν ἔθαψε, δέν φαίνεται ὅτι ἔτυχε τοῦ ἴδιου σεβασμοῦ μετά θάνατον. Του παραμόρφωσαν, κτυπώντας τον με πέτρα!
Ὅπως ὅμως προκύπτει ἀπό τήν ἀνωτέρω ἐπιστολή τοῦ ἱερέως πού τόν ἔθαψε, δέν φαίνεται ὅτι ἔτυχε τοῦ ἴδιου σεβασμοῦ μετά θάνατον. Του παραμόρφωσαν, κτυπώντας τον με πέτρα!
Μέχρι πρόσφατα, προς τιμήν του το Στρατόπεδο του Πύργου Ηλείας έφερε το όνομά του, και κοντά στην είσοδο υπήρχε η προτομή του. Δεν γνωρίζω αν κάτι έχει αλλάξει.
Τό φρικτό τέλος τοῦ λοχαγοῦ Ἀθανάσιου Οἰκονομόπουλου τό περιγράφει ὁ τότε συγκρατούμενός του ἀνθυπολοχαγός Σπήλιος Βανικιώτης, ἀπό τά Τσουκαλέϊκα Μεσσηνίας:
“… Τάς ἀπογευματινάς ὥρας τῆς 11ης Δεκεμβρίου 1943 ἐνεφανίσθει εἰς τό στρατόπεδον ὁ καπετάνιος τοῦ ΕΛΑΣ Πέρδι¬κας (Μῆτσος Γιαννακούρας) ἐκ Βάγκου Μεγαλοπόλεως καί ἐκάλεσε τόν λο¬χαγόν Οἰκονομόπουλον νά παρουσιασθεῖ. Ὁ λοχαγός ἐνόμισεν ὅτι ἐπέκειτο ἡ ἀπελευθέρωσίς του καί ἔσπευσε πρός τόν καλοῦντα.
- Ἐγώ εἶμαι ὁ λοχαγός Οἰκονομόπουλος, εἶπε.
- Βγάλε τή χλαίνη καί σήκωσε ψηλά τά χέρια, τοῦ εἶπε ὁ Πέρδικας.
Καί πάλι δέν κατέλαβον ὑποψίαι τόν λοχαγόν.
Ὕψωσε τάς χεῖρας καί εὐθύς ἐδέχθει ἀλλεπάληλα πλήγματα διά μαχαίρας εἰς τήν καρδιακήν καί κοιλιακήν χώραν. Ἐξέβαλεν ὁ λοχαγός κραυγάς πόνου καί ἔπεσεν νεκρός, ὑπό τά ἔντρομα βλέμματα 98 συγκρατουμένων του.
“… Τάς ἀπογευματινάς ὥρας τῆς 11ης Δεκεμβρίου 1943 ἐνεφανίσθει εἰς τό στρατόπεδον ὁ καπετάνιος τοῦ ΕΛΑΣ Πέρδι¬κας (Μῆτσος Γιαννακούρας) ἐκ Βάγκου Μεγαλοπόλεως καί ἐκάλεσε τόν λο¬χαγόν Οἰκονομόπουλον νά παρουσιασθεῖ. Ὁ λοχαγός ἐνόμισεν ὅτι ἐπέκειτο ἡ ἀπελευθέρωσίς του καί ἔσπευσε πρός τόν καλοῦντα.
- Ἐγώ εἶμαι ὁ λοχαγός Οἰκονομόπουλος, εἶπε.
- Βγάλε τή χλαίνη καί σήκωσε ψηλά τά χέρια, τοῦ εἶπε ὁ Πέρδικας.
Καί πάλι δέν κατέλαβον ὑποψίαι τόν λοχαγόν.
Ὕψωσε τάς χεῖρας καί εὐθύς ἐδέχθει ἀλλεπάληλα πλήγματα διά μαχαίρας εἰς τήν καρδιακήν καί κοιλιακήν χώραν. Ἐξέβαλεν ὁ λοχαγός κραυγάς πόνου καί ἔπεσεν νεκρός, ὑπό τά ἔντρομα βλέμματα 98 συγκρατουμένων του.
Ὁ δολοφόνος ἐσκούπισε τήν μάχαιραν ἐπί τῆς χλαίνης τοῦ λοχαγοῦ, μεθ'ὅ ἀπήλαυσε τόν καπνόν σιγαρέττου, πού ἤναψε μεθ'ἑνός συντρόφου του.”
Για τον ταγματάρχη Χρήστο Καραχάλιο Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://stratistoria.wordpress.com/2010/08/20/karahalios-hristos-arhigos-eoa/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου