Μετά την πτώση της δικτατορίας, το να δηλώνεις «προοδευτικός» ήταν κάτι σαν επάγγελμα. Άνοιγε πόρτες. Το πιστοποιητικό «προοδευτικών» φρονημάτων, που το χορηγούσαν τα κόμματα της Αριστεράς και όχι μόνο, ήταν απαραίτητο για να ανελιχθεί κάποιος σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους.
Η λέξη «προοδευτικός» υπήρξε η ταυτότητα πολλών καραγκιόζηδων της πολιτικής, των τεχνών, της διανόησης, που επικάλυπτε την επαγγελματική τους ανεπάρκεια. Επικάλυπτε το γεγονός πως ήταν άχρηστοι, ανίκανοι, ατάλαντοι.
Έτσι είδαμε απόλυτα σκουπίδια στον χώρο των τεχνών, να εξοστρακίζουν εκατοντάδες συναδέλφους τους γιατί δεν ήταν αυτοί «προοδευτικοί». Αίφνης, ο κινηματογράφος της δεκαετίας του 50 και του 60 βαφτίστηκε υποτιμητικά «εμπορικός κινηματογράφος», γιατί έκοβε εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια, ενώ οι ταινίες των «προοδευτικών» σκηνοθετών, που δεν τις έβλεπε ούτε η μάνα τους και απομυζούσαν τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, βαφτίστηκαν ποιοτικός κινηματογράφος.
Πλήρης διαστροφή και καταστροφή.
Η Ιστορία όμως πάντα εκδικείται. Σήμερα, εκατομμύρια Έλληνες βλέπουν και ξαναβλέπουν τις ταινίες του «εμπορικού» κινηματογράφου, ενώ οι ταινίες της προοδευτικής ψευτοκουλτούρας βρίσκονται στους σκουπιδοτενεκέδες.
Όμως αυτή η πλήρης διαστροφή των εννοιών και των αξιών δεν παρατηρήθηκε μόνον στον χώρο των τεχνών. Παρατηρήθηκε και στον χώρο της πολιτικής.
Εκεί ο χαρακτηρισμός «προοδευτικός» δεν οριζόταν με σαφήνεια. Απεναντίας, ό,τι δεν ανήκε στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αυτομάτως ήταν προοδευτικό. Δηλαδή ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός ήταν τόσο ξεχειλωμένος που χωρούσαν και οι Μπααθικοί και οι κομμουνιστές και οι τροτσκιστές. Και πολλοί άλλοι, «περίεργοι».
Διαβάστε περισσότερα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου