Christina Sideris
Ήταν πέντε παρά δέκα το πρωί στις 24 Δεκεμβρίου του 1944, όταν η πόρτα του νεοκλασικού αρχοντικού στο Ψυχικό, αντήχησε από τα δυνατά χτυπήματα. Η Δέσποινα, έγκυος 8 μηνών, στο δεύτερο παιδί της πετάχτηκε τρομαγμένη και σκούντηξε τον άνδρα της που κοιμόταν δίπλα της.
- Γιάννη του είπε ξύπνα, κάποιος χτυπάει τη πόρτα.
Εκείνος σηκώθηκε βιαστικά της είπε να περιμένει εκεί και έτρεξε στο κάτω όροφο. Άνοιξε τη πόρτα και αντίκρισε τον Αντώνη, τον αδερφό του. Εκείνος τον παραμέρισε βιαστικά και του είπε να ετοιμαστεί γρήγορα γιατί έπρεπε να φύγουν. Είχε παρατηρηθεί έντονη κινητικότητα κοντά στον Ιλισό και είχαν πληροφορίες από τους Άγγλους ότι ομάδες ανδρών έμπαιναν στους υπονόμους. Η δουλειά η δική τους ήταν να παρακολουθήσουν αυτούς τους άνδρες και να δουν που πήγαιναν.
Ο Γιάννης πήγε πάλι στη κρεβατοκάμαρα κοντά στη Δέσποινα που τον περίμενε αγωνιώντας και της είπε να ξανακοιμηθεί και το πρωί με το καλό που θα γύριζε θα πήγαιναν όλοι μαζί στην εκκλησία. Της είπε ότι τον ήθελε ο Αντώνης για να κουβαλήσουν κάτι που δεν μπορούσε μόνος του. Η Δέσποινα τον παρακάλεσε να μη φύγει, του είπε ότι δεν ένοιωθε καλά. Εκείνος τη φίλησε και μετά πήγε και στο άλλο δωμάτιο που κοιμόταν το παιδί του, το φίλησε, το σκέπασε και έκλεισε τη πόρτα.
Ήταν πέντε και είκοσι το πρωί, όταν οι δύο άνδρες έβγαιναν στους παγωμένους δρόμους του Ψυχικού και μέσα από τις σκιές κατευθύνοντας προς τον Ιλισό. Ξημέρωνε όταν έφτασαν και όντως είδαν μία ομάδα ανδρών που κρατούσε κάτι καλώδια να σηκώνει το καπάκι του υπονόμου και πολύ προσεκτικά να κατεβαίνει στις στοές. Περίμεναν μέχρι να κατέβει και το τελευταίος και πολύ προσεκτικά πλησίασαν. Οι διαταγές που είχαν ήταν να παρατηρήσουν τους άνδρες και όχι να τους ακολουθήσουν αλλά εκείνοι αποφάσισαν να μπουν στον υπόνομο.
Για πάνω από τρεις ώρες τους ακολουθούσαν μέσα στις διακλαδώσεις των υπονόμων και τελικά τους είδαν να βρίσκονται σε ένα πλάτωμα και να συνδέουν το καλώδιο με δυναμίτη. Κρύφτηκαν μέσα στο σκοτάδι των στοών και περίμεναν να φύγουν. Μόλις τους είδαν να απομακρύνονται πήγαν στο σημείο και είδα ότι οι άνδρες είχαν στήσει ένα τεράστιο εκρηκτικό μηχανισμό με υλικά του Γερμανικού στρατού. Εκείνη τη στιγμή που προσπαθούσαν να αποτυπώσουν αυτά που έβλεπαν για να τα μεταφέρουν μία φωνή τους έκανε να παγώσουν.
Κάποιος από την ομάδα είχε ξαναγυρίσει στο σημείο και τους είδε. Ο Γιάννης και ο Αντώνης άρχισαν να τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχε πάρει η ομάδα των ανδρών με τον ένα εξ αυτών να τρέχει από πίσω τους και να πυροβολεί. Ο Αντώνης μέσα στο σκοτάδι σκόνταψε σε ένα σίδερο και έπεσε κάτω την ίδια στιγμή που μία σφαίρα περνούσε πάνω από το κεφάλι του και κατέληγε στο κορμί του Γιάννη, ο οποίος έπεσε κάτω αιμόφυρτος. Ο Αντώνης πιάστηκε στα χέρια με αυτόν που πυροβόλησε και κατέληξαν να χτυπιούνται μέσα στα λύματα. Το όπλο χάθηκε μέσα στη πάλη και ο Αντώνης κατάφερε αλλεπάλληλα χτυπήματα στο δράστη με αποτέλεσμα να μείνει αναίσθητος.
Έτρεξε στον αδερφό του και τον πήρε αγκαλιά. Ο Γιάννης πρόλαβε να του πει δύο τρεις κουβέντες και να ξεψυχήσει. Να προσέχεις τη Δέσποινα και τα παιδιά και πες τους ότι τους αγαπάω πολύ, του είπε. Ο Αντώνης ήθελε να βγάλει τον αδερφό του από τους υπονόμους και τον κουβάλησε μέχρι τη κοντινότερη σκάλα. Εκεί τον άφησε και την ανέβηκε βγάζοντας το καπάκι και μετά ξανακατέβηκε τον πήρε στους ώμους του και τον έβγαλε έξω. Μόλις είδε που βρισκόταν κοκάλωσε. Ήταν ακριβώς κάτω από τη πλατεία Συντάγματος.
Η υπόλοιπη ιστορία είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Τα εκρηκτικά βρίσκονταν κάτω από το ξενοδοχείο ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ και ήταν του Γερμανικού στρατού, ο οποίος κατά την αποχώρηση τα αποσύνδεσε αλλά παρέδωσε τους χάρτες στους κομμουνιστές οι οποίοι τα επανασυνέδεσαν προσθέτοντας μία ποσότητα ακόμα με σκοπό να ανατινάξουν το ξενοδοχείο που ήταν το αρχηγείο του Σκόμπι και φιλοξενούσε και όλους τους αρχηγούς των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των τμημάτων που βοηθούσαν.
Το ΚΚΕ διέδωσε ότι δεν ανατίναξε το ξενοδοχείο γιατί ανήμερα των Χριστουγέννων ήρθε ο Τσώρτσιλ στην Ελλάδα. Μόνο που ο Τσώρτσιλ δεν κατέλυσε ποτέ στο ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ και οι κομμουνιστές δεν ήταν ποτέ μεγαλόκαρδοι. Απλά από τύχη οι σύμμαχοι έμαθαν το σχέδιο τους και αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν γιατί οι στοές φυλαγόντουσαν πλέον.
Πως τα ξέρω όλα αυτά; Μα ο Αντώνης της ιστορίας ήταν ο παππούς μου και ο αδερφός του Γιάννης, ο αδικοχαμένος θείος μου που δολοφόνησαν οι κομμουνιστές παραμονή Χριστουγέννων αφήνοντας πίσω του γυναίκα και δύο παιδιά εκ των οποίων το ένα αγέννητο. Κάθε παραμονή εμείς στο σπίτι μαζί με τα κάλαντα ακούγαμε και αυτή την ιστορία. Ξανά και ξανά και όσα χρόνια και αν είχαν περάσει ο παππούς μου κατέληγε κλαίγοντας με αναφιλητά και λέγοντας ότι έπρεπε να είναι εκείνος στη θέση του.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου