Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε στα χέρια της το 2004 στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που επεξεργαστήκαμε κατ´ εντολή του την τελευταία περίοδο πριν τις εκλογές εκείνες. Το Σχέδιο αυτό με την ονομασία «Ελλάς επί τέσσερα» αποτέλεσε στη συνέχεια έναν από τους κεντρικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής της Διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (2004-2009). Στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός αφορούσε στις τρεις από τις τέσσερεις θάλασσες, δηλ. το Ιόνιο, το Κρητικό/Λιβυκό πέλαγος και την Ανατ. Μεσόγειο, αλλά όχι το Αιγαίο για το οποίο υπήρχε ο γενικότερος κυβερνητικός σχεδιασμός των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μέρος του οποίου ήταν και οι διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία που βρίσκονταν ήδη επί πολλά χρόνια σε εξέλιξη. Μια από τις κυριότερες παραμέτρους του Σχεδίου εξάλλου ήταν ότι θα έπρεπε, στα πρώτα τουλάχιστον στάδια, να γίνουν οι διπλωματικές προετοιμασίες και επαφές με μέγιστη διακριτικότητα έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικότερες, αλλά και για να αποφευχθεί η κινητοποίηση της τουρκικής πλευράς. Η Τουρκία θεωρείτο βέβαιο ότι θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο, παραβιάζοντας φυσικά τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα ως γείτονα και κράτος-μέλος της ΕΕ, αλλά και το διεθνές δίκαιο, να εμποδίσει την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών από την Ελλάδα (ακόμα και στο Ιόνιο) αφού κάθε προηγούμενο θα είχε άμεσες επιπτώσεις υπέρ των ελληνικών θέσεων και στο Αιγαίο.
Η απόφαση να προχωρήσει η Ελλάδα σε οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών με τις γειτονικές χώρες (από τα δυτικά προς τα ανατολικά με Αλβανία, Ιταλία -ενδεχομένως κατά μία ερμηνεία και με Μάλτα [6] - Λιβύη, Αίγυπτο και Κύπρο) ήταν λοιπόν χωρίς διατυμπανισμούς ήδη ειλημμένη και πολύπλευρα και συνετά σχεδιασμένη. Με την απόφαση αυτή του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή ανατρεπόταν παράλληλα το μέχρι τότε δόγμα των προηγουμένων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα έπρεπε να προχωρήσει η Ελλάδα σε οριοθετήσεις με τις γειτονικές χώρες όσο διαρκούσε ο διάλογος με την Τουρκία στο Αιγαίο. Σήμερα, ενόψει και των επικείμενων εκλογών, αποδεικνύεται ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας και καθοριστική βάση για την εξωτερική πολιτική, αλλά και το ίδιο το μέλλον της χώρας.
Ως προς το ακριβές νομικό περιεχόμενο κα τον σχετικό ορισμό των θαλασσίων ορίων που θα έπρεπε να υιοθετηθούν, οι αρχικές σκέψεις ήταν φυσικά στη λογική ευθεία της μέχρι τότε παγιωμένης στην Ελλάδα αντίληψης περί υφαλοκρηπίδας - κληρονομιά της πολύχρονης διαμάχης με την Τουρκία. Οι ελληνικές θέσεις απέναντι στην Τουρκία είχαν παγιωθεί στη δεκαετία του 1970 και δεν εκσυγχρονίστηκαν με τα νέα (βελτιωμένα για την Ελλάδα) δεδομένα μετά την υιοθέτηση της νέας Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) και την κύρωσή της από τη Βουλή πολύ αργότερα, το 1995. Κι όμως, με τη νέα Σύμβαση πολλαπλασιάστηκαν οι γενικά αποδεκτές θαλάσσιες ζώνες από τέσσερεις σε οκτώ, μεταξύ των οποίων βέβαια και η ΑΟΖ, ενώ καθιερώθηκε, επίσης, γενικά το κριτήριο της απόστασης (και όχι της ισοβαθούς) [7].
Ειδικά στη Μεσόγειο παρατηρείτο μετά το 2002 μια κινητικότητα με τη θέσπιση από παράκτια κράτη νέων θαλάσσιων ζωνών, όπως από την Κροατία («ειδική αλιευτική ζώνη», 2003), από την Ιταλία, Σλοβενία, Γαλλία (ζώνες οικολογικής προστασίας) από την Ισπανία, Μάλτα, Αλγερία (ζώνες αλιείας). Ως προς τις ΑΟΖ ειδικότερα, το 2003 θέσπισαν μια τέτοια ζώνη η Συρία και η Κύπρος αλλά και στη συνέχεια οι Αίγυπτος, Τυνησία, Μαρόκο, Ισραήλ κλπ. Η νέα πολιτική ηγεσία στο ΥΠΕΞ παρήγγειλε γι’ αυτό με διακριτικότητα ειδικές μελέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η πλάστιγγα έγειρε γρήγορα υπέρ της ΑΟΖ λόγω των πολλαπλών πλεονεκτημάτων που προσέφερε για τα εθνικά συμφέροντα. Η εγκατάλειψη του γεωλογικού κριτηρίου και η καθιέρωση ως διεθνώς γενικά αποδεκτής της μέσης γραμμής μεταξύ των ακτών των διάδικων κρατών (με τις αναγκαίες προσαρμογές) ήταν τα κυριότερα [8].
Επελέγη έτσι η λύση του ενιαίου ορίου υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ σε εναρμόνιση με τη σύγχρονη εξέλιξη του διεθνούς δικαίου που δέχεται πλέον ως γενικό κανόνα τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής στη βάση της αρχής της ίσης απόστασης. Σημειώνεται επίσης εδώ ότι η λύση της ΑΟΖ συνεπάγεται αποκλειστικά δικαιώματα εκμετάλλευσης όχι μόνο του υποθαλάσσιου πλούτου (υφαλοκρηπίδας) αλλά και της υδάτινης στήλης και επιφάνειας (αλιείας, κάθε είδους ενέργειας κλπ), περιοριζόμενα μόνο από την άσκηση της ελευθερίας των θαλασσών [9].
foreignaffairs.gr/articles/68831/giannis-balinakis/to-sxedio-«ellas-epi-tessera»?page=show
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου