Μπαίνοντας αργοπορημένη στον αγώνα για την απόκτηση αποικιών, η Ιταλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Οθωμανική αυτοκρατορία μετά την αποβίβασή της στην Τριπολίτιδα (τη σημερινή Λιβύη), που ήταν επαρχία της τελευταίας. Ο ιταλικός στρατός κατόρθωσε να επικρατήσει γρήγορα στις σημαντικότερες πόλεις και τα λιμάνια των παραλίων της Τριπολίτιδας, της Κυρηναϊκής και του Φεζάν, αλλά δυσκολευόταν να πετύχει την επικράτηση και στην αχανή ερημική ενδοχώρα, όπου οι τοπικές φυλές σε συνεργασία με κάποιους Οθωμανούς αξιωματικούς οργάνωσαν αντάρτικο. Για να αναγκάσει την Κωνσταντινούπολη να συναινέσει στο τετελεσμένο, ιταλική ναυτική μοίρα έπλευσε στα ανατολικά και εφάρμοσε αποκλεισμό των Μικρασιατικών παραλίων καταλαμβάνοντας τα Δωδεκάνησα για να τα χρησιμοποιήσουν ως βάση. Η κατάληψη των Δωδεκανήσων πραγματοποιήθηκε μάλλον εύκολα, αφού οι τουρκικές φρουρές βρέθηκαν απομονωμένες ενώ ο συντριπτικά στην πλειονότητα του ελληνικός πληθυσμός χαιρέτησε την άφιξη των χριστιανών Ιταλών ως ελευθερωτών. Στις 12 Μαΐου, η τουρκική φρουρά της Ρόδου θα παραδοθεί στον στρατηγό Ameglio συνιστώντας την παράδοση όλης της Δωδεκανήσου. Ο ιταλικός στόλος θα βομβαρδίσει τα παράλια των Δαρδανελίων και θα σημειώσει νίκες εναντίον σημαντικά πιο αδύναμων οθωμανικών ναυτικών δυνάμεων στη Μεσόγειο και στην Ερυθρά θάλασσα. Παρά το αντάρτικο στην Αφρική (στο οποίο συμμετείχαν και φιλόδοξοι Νεότουρκοι αξιωματικοί, με πηγές να αναφέρουν και το Μουσταφά Κεμάλ ανάμεσα του), η ιταλική πίεση του ναυτικού αποκλεισμού ήταν εκείνη που έπεισε την Οθωμανική Πύλη να συμμορφωθεί.
Διαβάστε περισσότερα:
https://www.ptisidiastima.com/1912-italians-land-dodecanese/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου