Ξεκίνησε εντασσόμενο στην ΚΝΕ, ακριβώς τη χρονιά που κατεδαφιζόταν το τείχος του Βερολίνου. Η κληρονομιά του Λένιν και του Στάλιν, με τον «σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα», κατέληγε σ’ έναν απολογισμό στερήσεων, εκτοπίσεων, πείνας, διαφθοράς και πάνω από σαράντα εκατομμύρια θυμάτων στα εβδομήντα χρόνια. Παντού στην Ευρώπη, στη Γαλλία και την Ιταλία κυρίως, τα κομμουνιστικά κόμματα έχαναν αθρόα μέλη και οπαδούς, καθώς γινόταν εμφανές πως η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και το μονοκομματικό κράτος μόνο ως τυραννία μπορούσαν να σταθούν. Ωστόσο εδώ, στη χώρα όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμένει αντιληπτή ως απόλυτη ηγεμονία του κυβερνώντος κόμματος, μοντέλα ιδεώδους απολυταρχίας συνέχιζαν να εμπνέουν και να συγκινούν εφήβους και φοιτητές. Ιδίως εκείνους που, αντί να καταπονηθούν με εκμαθήσεις ξένων γλωσσών, μεταπτυχιακές σπουδές και πολύωρες αναγνώσεις, προτιμούσαν τη συμμετοχή σε ηρωικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, ξεσηκωμούς, καταλήψεις και συγγραφή σελίδων δόξης στην πορεία αυτού που μόλις είχε καταπέσει: του «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα»!
Συνέχισε στο ίδιο πνεύμα, αλλά με μειωμένη παρρησία (αφού το ΚΚΕ δεν πρόσφερε ευκαιρίες λαμπρής καριέρας σε φιλόδοξους νέους), για να αναρριχηθεί στην ηγεσία ενός συνασπισμού ριζοσπαστικού αριβισμού.
Σκληροί σταλινικοί, αυτόκλητοι εκδικητές των ηττημένων του εμφυλίου, τοπικοί «πολέμαρχοι» της σοσιαλδημοκρατίας, βαμμένοι εθνικιστές, ποικίλες αποχρώσεις της αλητείας των φοιτητικών αμφιθεάτρων και κάθε λογής λαμόγια συνασπίστηκαν στο περίφημο «αντιμνημονιακό μέτωπο», με στόχο την εξουσία. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να την κατακτήσουν. Οι αντίπαλοι ήταν φθαρμένοι (δικαίως) και οι υποσχέσεις πλουσιοπάροχες (αδίκως).
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kathimerini.gr/828130/opinion/epikairothta/politikh/to-katagelasto-paidi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου