O Joel Hirst είναι Αμερικανός συγγραφέας και πρώην συνεργάτης του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Έχει υπάρξει απεσταλμένος του αμερικανικού Οργανισμού Διεθνούς Ανάπτυξης σε αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Βενεζουέλα.
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο blog του πριν από λίγες μέρες.
Ποτέ δεν περίμενα να γίνω μάρτυρας της αργής αυτοκτονίας μιας χώρας, ενός πολιτισμού. Υποθέτω ότι κανείς δεν το περιμένει.
Και να σας πω κάτι, δεν υπάρχει τίποτα το επικό σ' αυτό. Εμείς που έχουμε το προνόμιο να ταξιδεύουμε συχνά, βλέπουμε τα ερείπια της αρχαίας Ελλάδας, τον Παρθενώνα λουσμένο με μπλε και πράσινα φώτα, την Ακρόπολη, το Κολοσσαίο στη Ρώμη, περπατάμε στα σκονισμένα σοκάκια του Τιμπουκτού και χαζεύουμε τα παλιά τζαμιά από λάσπη, σκεπτόμενοι τις εποχές που αυτοί οι τόποι είχαν ενέργεια και λόγο ύπαρξης. Δεν είναι λυπηρές σκέψεις αυτές για τους τουρίστες. Ο χρόνος έχει σκεπάσει την καταστροφή, τώρα το μόνο που απομένει είναι μεγάλα παλιά κτίρια που αφηγούνται μια ιστορία, για όταν οι τόποι αυτοί ήταν ζωντανοί − όχι για το πώς εξαφανίστηκαν ήσυχα. «Δεν υπήρχε λόγος, όντως» λέει ο ένας στον άλλο καθώς αποβιβαζόμαστε από τα κλιματιζόμενα λεωφορεία μας. «Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν έτσι απλά. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και κανείς δεν φταίει. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος» λέμε με ένα πλαστικό ποτήρι κρασί στο χέρι. Ο χρόνος περνάει σιγά-σιγά, διαβρώνοντας τα θεμέλια ενός πολιτισμού, μέχρι αυτός να καταρρεύσει – τουλάχιστον αυτό λέμε για να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας. «Δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να σταματήσουν. Απλώς γίνονται».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CF%82
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου