Πριν από έξι δεκαετίες, η οικονομία της Βενεζουέλας – χάρη στα τεράστια αποθέματα πετρελαίου – ήταν μία από τις πλουσιότερες του κόσμου. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ είναι αποκαλυπτικά. Τη δεκαετία του ’50, το κατά κεφαλήν εισόδημα των πολιτών της Βενεζουέλας ήταν 30% υψηλότερο από το εισόδημα στην Γαλλία, την Ολλανδία ή το Βέλγιο και έως επτά φορές υψηλότερο από αυτό των πολιτών της Νότιας Κορέας, της Ιαπωνίας και της Σιγκαπούρης. Στην Νότια Κορέα, το κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν μόλις 1.185 δολάρια το χρόνο, την ώρα που οι κάτοικοι της Βενεζουέλας ήταν οι πλούσιοι της εποχής, στην τέταρτη θέση παγκοσμίως, με κατά κεφαλήν εισόδημα στα 8.100 δολάρια το χρόνο.
Όμως το οικονομικό μοντέλο της Βενεζουέλας όχι μόνο δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες των πολιτών, αλλά οδήγησε στην πολιτική και οικονομική κατάρρευση της χώρας. Μέχρι τη δεκαετία του ’80, η Βενεζουέλα συνέχισε να εμφανίζει το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στη Λατινική Αμερική, κάτι που συνεχίστηκε και τη δεκαετία του '90.
Το 1998, εξελέγη Πρόεδρος της χώρας ο Ούγκο Τσάβες, αφού προηγουμένως είχε προσπαθήσει, χωρίς επιτυχία, να πάρει την εξουσία κάνοντας πραξικόπημα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, ο σοσιαλιστής Πρόεδρος επιχείρησε να περιορίσει τις ανισότητες ξεκινώντας μία πολιτική αναδιανομής πλούτου χρησιμοποιώντας τα τεράστια κέρδη της χώρας από τις εξαγωγές πετρελαίου. Οι ανισότητες μειώθηκαν, όμως μεγάλο μέρος του πληθυσμού έμαθε να ζει από τα επιδόματα και τις τεράστιες παροχές. Τα θεμελιώδη στοιχεία της οικονομίας άρχισαν φυσικά να επιδεινώνονται, η διαφθορά να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, οι θεσμοί να διαβρώνονται, όμως η πραγματική κατρακύλα ήρθε πολύ μετά.
Διαβάστε περισσότερα:
https://www.economistas.gr/diethni/6491_i-syntagi-katastrofis-tis-ploysias-benezoyelas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου