Η καταστροφή της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα ξεκίνησε το ‘74, αμέσως μετα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση Καραμανλή προσπάθησε να βάλει μιά τάξη το ‘79 με τον νόμο 815.
Απέτυχε οικτρά καθώς ολες οι σχολές ήταν υπο τον καθολικό έλεγχο της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μή με κυρίαρχο τότε σύνθημα το “όχι στην ενταντικοποίηση των σπουδών…”
Ο νόμος ψηφίστηκε μεν αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ και το κράτος εξευτελίστηκε.
Η ταφόπλακα μπήκε με τον νόμο-πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ το ‘82, που έκανε τις φοιτητικές παρατάξεις, συνδιοικήτριες στα πανεπιστήμια και επικράτησε πλήρης κομματισμός.
Η οριστική παρακμή ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 όπου το πάνω χέρι πήραν πια συμμορίες αναρχικών που έκτοτε λυμαινονται τα ιδρύματα, κάνουν καταλήψεις και βανδαλισμούς όποτε θέλουν, απειλούν και προπηλακίζουν καθηγητές και φοιτητές και παραμένουν επι της ουσίας ατιμώρητοι.
Αποκορύφωμα ο εμπρησμός του ΕΜΠ το ‘95 επι πρυτανείας του διαβόητου Μαρκάτου οταν και καταστράφηκαν ιστορικά κειμήλια, πίνακες και άλλα περιουσιακά στοιχεία του ιδρύματος, ανυπολόγιστης αξίας.
Καμμιά δυστυχώς κυβέρνηση έκτοτε δεν μπόρεσε να επιβάλλει μιά στοιχειώδη τάξη.
Με εξαίρεση την κυβέρνηση του ΓΑΠ που ψήφισε το νόμο Διαμαντοπούλου επιχειρώντας ν´αλλάξει το μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων και τη σημερινή που πρέπει να της αναγνωρίσουμε οτι κάνει ό,τι μπορεί.
Φαίνεται ομως πως έχει δυστυχώς παγιωθεί μιά κατάσταση που ειναι δύσκολο πια ν´αλλάξει.
Και εκτός απο την ατολμία όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και τις προφανείς ευθύνες της Αριστεράς, μεγάλες ευθύνες έχει και η κοινωνία.
Μιά κοινωνία που δεν στήριξε ποτέ και πουθενά οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης και αντιδρά με απάθεια στις ασχήμιες τις οποίες και ανέχεται επι σειρά ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου