"Φεύγουν οι Τούρκοι, φεύγουνε,
Ξυπνήστε από τα µνήµατα, αδικοσκοτωµένοι,
Να ιδήτε την πατρίδα µας ελευθερωµένη.
Ξυπνήστε από τα µνήµατα Ραγιάδες, σεις Ραγιάδες,
Ξυπνήστε κι ήρθε η Πασχαλιά, χάθηκαν οι Αγάδες…"
Οι χώρες που αποσπάσθηκαν διαδοχικά από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι οποίες αποτέλεσαν τα ελεύθερα Χριστιανικά Κράτη της Βαλκανικής, αμέσως μετά την ανεξαρτησία τους, επιδόθηκαν με φανατισμό τόσο στην κρατική τους οργάνωση, όσο και στη δημιουργία εθνικής συνειδήσεως, όχι μόνο μέσα στα όρια των εδαφών που τους δόθηκαν αλλά και πολύ πέρα από αυτά, μέχρι εκεί που εκτείνονταν οι ιστορικές παραδόσεις, διεκδικήσεις και βλέψεις τους. Έτσι, η Μακεδονία και η Θράκη, αποτέλεσαν το πεδίο έντονης δράσεως προπαγάνδας των νεοσύστατων κρατών. Παρότι, όμως, τα κράτη αυτά είχαν πολλές και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ο κοινός Τουρκικός κίνδυνος για μια σύγκρουση στη Βαλκανική, η οποία είχε αρχίσει να διαφαίνεται ως πιθανή, τα εξανάγκασε να ενώσουν τις προσπάθειές τους για κοινή δράση.
Για το σκοπό αυτό, στις 22 Φεβρουαρίου 1912, υπογράφηκε η συνθήκη συμμαχίας Σερβίας – Βουλγαρίας. Στις 16 Μαΐου 1912, επακολούθησε στη Σόφια η αμυντική συμμαχία Ελλάδας – Βουλγαρίας. Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας και στρατιωτική σύμβαση, σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση Βουλγαροτουρκικού πολέμου η Ελλάδα να επιτεθεί κατά της Τουρκίας με 120.000 στρατό και ολόκληρο το στόλο, η δε Βουλγαρία θα τηρούσε την ίδια στάση σε περίπτωση Ελληνοτουρκικού πολέμου με 300.000 στρατό. Με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο η Ελλάδα δε συνδέθηκε, με καμιά συνθήκη ή σύμβαση. Το Μαυροβούνιο μάλιστα, είχε εκδηλώσει ανεπιφύλακτα την επιθυμία του να συμμετέχει σε οποιοδήποτε συνδυασμό εναντίον της Τουρκίας. Όμως, παρά τις προσπάθειες αυτές των Βαλκανικών Κρατών, κοινό Σχέδιο Επιχειρήσεων για το συντονισμό των στρατών τους εναντίον των Τούρκων δεν εκπονήθηκε, εξαιτίας των αντίθετων βλέψεων και επιδιώξεων τους. Αποτέλεσμα ήταν, οι στρατοί τους να ενεργήσουν ανεξάρτητα, υποβοηθούμενοι μόνο από το ότι προσβάλλουν τον ίδιο εχθρό, οι Βούλγαροι στη Θράκη προς Ανδριανούπολη, οι Σέρβοι προς Σκόπια και Μοναστήρι και οι Έλληνες προς τη Μακεδονία.
Για το σκοπό αυτό, στις 22 Φεβρουαρίου 1912, υπογράφηκε η συνθήκη συμμαχίας Σερβίας – Βουλγαρίας. Στις 16 Μαΐου 1912, επακολούθησε στη Σόφια η αμυντική συμμαχία Ελλάδας – Βουλγαρίας. Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας και στρατιωτική σύμβαση, σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση Βουλγαροτουρκικού πολέμου η Ελλάδα να επιτεθεί κατά της Τουρκίας με 120.000 στρατό και ολόκληρο το στόλο, η δε Βουλγαρία θα τηρούσε την ίδια στάση σε περίπτωση Ελληνοτουρκικού πολέμου με 300.000 στρατό. Με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο η Ελλάδα δε συνδέθηκε, με καμιά συνθήκη ή σύμβαση. Το Μαυροβούνιο μάλιστα, είχε εκδηλώσει ανεπιφύλακτα την επιθυμία του να συμμετέχει σε οποιοδήποτε συνδυασμό εναντίον της Τουρκίας. Όμως, παρά τις προσπάθειες αυτές των Βαλκανικών Κρατών, κοινό Σχέδιο Επιχειρήσεων για το συντονισμό των στρατών τους εναντίον των Τούρκων δεν εκπονήθηκε, εξαιτίας των αντίθετων βλέψεων και επιδιώξεων τους. Αποτέλεσμα ήταν, οι στρατοί τους να ενεργήσουν ανεξάρτητα, υποβοηθούμενοι μόνο από το ότι προσβάλλουν τον ίδιο εχθρό, οι Βούλγαροι στη Θράκη προς Ανδριανούπολη, οι Σέρβοι προς Σκόπια και Μοναστήρι και οι Έλληνες προς τη Μακεδονία.
Διαβάστε περισσότερα:
https://stratistoria.files.wordpress.com/2010/05/cf83cf87ceb5ceb4ceb9ceb1ceb3cf81ceb1cebccebcceb1-cf83cf84cf81ceb1cf84ceb9cf89cf84ceb9cebaceb7cf83-ceb9cf83cf84cebfcf81ceb9ceb1cf83-023-1.jpg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου