Θέμης Μαρίνος: «η αλήθεια για την Εθνική Αντίσταση»

Η αντίσταση των Ελλήνων κατά των Κατακτητών άρχισε, αμέσως μετά την εχθρική εισβολή, από μη αριστερές οργανώσεις. Το ΚΚΕ ήταν αντίθετο σε κάθε αντιστασιακή κίνηση κατά των εισβολέων που τότε είχαν ακόμα σύμφωνο φιλίας με τη Ρωσσία. Επίσης οι πρώτοι ένοπλοι αντάρτες ανήκαν στην εθνικιστική παράταξη, αλλά αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα, κυρίως οικονομικά, για την ανάπτυξή τους. Αντίθετα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όταν εμφανίστηκε αργότερα, βρέθηκε σε απείρως πλεονεκτικότερη θέση γιατί το ΚΚΕ ήταν ήδη οργανωμένο σε όλη την επικράτεια από το 1940, με πρόθεση τον έλεγχο της χώρας μόλις δινόταν η ευκαιρία. Καλύτερη ευκαιρία από το εθνικό – απελευθερωτικό κίνημα δεν υπήρχε, γιατί έτσι μπορούσε να καλυφτεί και δικαιολογηθεί κάθε δραστηριότητα.
Αλλά το ισχυρότερο και πλέον ύπουλο μέσο που χρησιμοποίησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για την επικράτησή του ήταν η συκοφαντική εκστρατεία εναντίον κάθε άλλης αντιστασιακής οργανώσεως που χαρακτήριζε σαν προδοτική και συνεργαζόμενη με τον εχθρό για να δικαιολογήσει τη βίαιη διάλυση και καταστροφή της. Η τακτική αυτή, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται ανεξήγητη, βασίζεται στη φιλοσοφία του ΚΚΕ ότι οι ξένοι κατακτητές δεν ήταν εχθροί επειδή ήταν εισβολείς αλλά επειδή ήταν φασίστες. Επομένως κάθε αντιστασιακή κίνηση που δεν ελέγχονταν από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χαρακτηριζόταν το ίδιο εχθρική. Και οι μεν εισβολείς κάποτε θα έφευγαν ενώ οι αποκαλούμενοι «αντιδραστικοί» Έλληνες θα έμεναν κι επομένως αυτοί αποτελούσαν το πραγματικό εμπόδιο στην υλοποίηση των κομματικών οραμάτων της αριστεράς μεταπολεμικώς και έπρεπε να εκλείψουν.
Με το ίδιο σκεπτικό εξηγείται και η απροθυμία του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ για συνεργασία με τους Δυτικούς Συμμάχους. Η παρουσία της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα αποτελούσε εμπόδιο στην εφαρμογή των σχεδίων του ΚΚΕ. Τρεις ήταν οι σοβαρές περιπτώσεις που το Γενικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής χρειάστηκε τη συνεργασία των ανταρτικών οργανώσεων στην Ελλάδα με σκοπό τη διευκόλυνση ζωτικής σημασίας επιχειρήσεών του στα τακτικά πολεμικά μέτωπα: α) Η επίθεση εναντίον του Ρόμελ στο Ελ Αλαμέιν, τον Οκτώβριο του 1942 (Γοργοπόταμος), β) Η συμμαχική απόβαση στη Σικελία, τον Ιούλιο του 1943, και γ) Η αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, το Σεπτέμβριο του 1944. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις η ηγεσία του ΕΛΑΣ έφερε εμπόδια, ή έδειξε αδιαφορία, ή απέφυγε τη συνεργασία.
Στην περίπτωση της επιχειρήσεως του Γοργοποτάμου απέφυγε ο ΕΛΑΣ συστηματικά κάθε επαφή με τη Συμμαχική Αποστολή και αν δεν ερχόταν ο Ζέρβας από την Ήπειρο για την εκτέλεσή της, δεν θα γινόταν ποτέ η ανατίναξη. Είναι γνωστό ότι η συμμετοχή του Άρη Βελουχιώτη οφείλεται στο ότι αγνόησε τις αντίθετες οδηγίες της ηγεσίας του ΕΑΜ γιατί τις θεώρησε καταστροφικές για το μέλλον του ΕΛΑΣ, ο οποίος διαφορετικά δεν θα μπορούσε να υπολογίζει στη βοήθεια των Συμμάχων ούτε στην ηθική υποστήριξη του κόσμου. Βρισκόμαστε στην αρχή του αντάρτικου και θα ήταν δύσκολο να μίλαγε για εθνικό – απελευθερωτικό αγώνα. Πάντως το ΕΑΜ πέτυχε το σαμποτάρισμα της Επιχειρήσεως γιατί όταν έγινε η ανατίναξη της γέφυρας δεν είχε πλέον αξία για τους Συμμάχους. Ο εχθρός στη Βόρειο Αφρική είχε απωθηθεί πέρα κι από τη Βεγγάζη. Όμως για το εσωτερικό αντιστασιακό μέτωπο, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, αν ο Γοργοπόταμος είχε τεράστιο ψυχολογικό και ηθικό αντίκτυπο στον αγώνα εναντίον των δυνάμεων Κατοχής.

Διαβάστε περισσότερα:

https://ellhnikaxronika.com/2017/09/06/%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA/#more-6663