Για το Μακεδονικό, τους Σλαβόφωμους Έλληνες και το ΚΚΕ...

Γιάννης Τοπαλίδης 

Στη φωτογραφία, η ηρωίδα του Μακεδονικού αγώνα, Βελίκα Τράικου, νεκρή και κατακρεουργημένη.

Μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας της περιόδου αυτής. Η Βελίκα ήταν παντρεμένη με τον Στέργιο Τράικο, πρόκριτο του χωριού Πεντάλοφος Θεσσαλονίκης (τότε λεγόταν Γραδεμπόριο). Θεωρήθηκε από τους Εξαρχικούς (τους σημερινούς Βούλγαρους) ότι ο Στέργιος και η Βελίκα συνέβαλαν στο να καταδοθεί στους Οθωμανούς και να δολοφονηθεί ο αρχικομιτατζής Τσιόπκας. Τους σκότωσε μια τραγική προσωπικότητα, ο σλαβόφωνος Εξαρχικός Απόστολος Πετκώφ. Η Οικογένεια Πετκώφ ήταν μισή μισή. Ο Αποστόλης ήταν Εξαρχικός Βούλγαρος και βοεβόδας (οπλαρχηγός των επαναστατημένων του Ίλιντεν Βουλγάρων), ενώ ο πρώτος του εξάδελφος Γκιώνα Γιώτης, ήταν Πατριαρχικός οπλαρχηγός (Έλληνας δηλαδή). Αποστόλης και Γκιώνας συναντιόντουσαν συχνά. Τους συνέδεε η συγγενική σχέση. Ο ηρωικός Έλληνας Πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Λάμπρος Κορομηλάς, αυτός που μαζί με τον Δραγούμη ενορχήστρωναν τον Μακεδονικό Αγώνα εντάσσοντας την Βελίκα και την οικογένειά της σε αυτόν, είχαν έρθει πολλές φορές σε επαφή με τον βοεβόδα Απόστολο Πετκώφ, προσπαθώντας να τον μεταστρέψουν στην Πατριαρχική (Ελληνική) ομάδα αγωνιστών. Ο Αποστόλης τους σεβόταν, όμως παρέμεινε με τη βουλγαρική μεριά, γιατί τους είπε πως είχε περιουσία στα βουλγαρικά μέρη και είχε δεσμεύσεις με τους Βούλγαρους. Ο Αποστόλης Πετκώφ, πέφτει νεκρός λίγα χρόνια αργότερα από δηλητήριο που του έδωσε ο συναγωνιστής του εξαρχικός Απόστολος Θεόδωρος Τσιφτές. Ο Τσιφτές, ήταν ένας καιροσκόπος. Άλλοτε εξαρχικός, άλλοτε φιλοοθωμανός, άλλοτε πατριαρχικός. Τα γράφω αυτά, διότι η ιστορία της ελληνόφωνης και σλαβόφωνης Μακεδονίας, δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε κάτι για κατανάλωση (οι δικοί μας - οι δικοί τους, οι καλοί - οι κακοί). Πάρα πολλοί από τους σλαβόφωνους είχαν ελληνική συνείδηση. Πάρα πολλοί επίσης από τους σλαβόφωνους είχαν επαμφοτερίζουσα στάση. Ο Κορομηλάς, ο Δραγούμης και οι δεσποτάδες Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης και Δράμας Χρυσόστομος Καλαφάτης (ο μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρας μητροπολίτης Σμύρνης), έπειθαν τους σλαβόφωνους ότι ήταν πραγματικοί Έλληνες Μακεδόνες, ίδρυαν συνέχεια σχολεία (μόνο στη Δράμα ο Χρυσόστομος ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ίδρυσε και έχτισε σε 9 χρόνια 35 νέα δημοτικά εκπαιδευτήρια - σχολεία ελληνικών γραμμάτων, με χρήματα της τοπικής ελληνορθόδοξης κοινότητας -προσωπικά αποφοίτησα από σχολείο που έχτισε ο Χρυσόστομος).

Το παιχνίδι με τους σλαβόφωνους πληθυσμούς είχε κερδηθεί χάρη στους πατριώτες της εθνικής γραμμής και σε μερικούς ηρωικούς πατριαρχικούς δεσποτάδες.

Νομίζω πως το παιχνίδι με τους σλαβόφωνους άρχισε να χάνεται κατόπιν, επί ελευθέρου ελληνικού κράτους, όταν οι βενιζελικές αρχές έβλεπαν με καχυποψία τους σλαβόφωνους και όταν αργότερα το ΚΚΕ, εκμεταλλεύθηκε με τον πλέον αντεθνικό τρόπο τη δυσαρέσκεια των σλαβόφωνων, πείθοντάς τους ότι είναι Μακεδόνες χωρίς να είναι Έλληνες, διότι πατρίδα τους ήταν η Μόσχα. Με το τέλος του εμφυλίου, το 95% των σλαβόφωνων πέρασαν ως κομμουνιστές στην Γιουγκοσλαβία και εκεί χρόνο με το χρόνο, γενιά με τη γενιά, γεννήθηκε το ιδεολόγημα του μακεδονισμού. Τραγικά δημιουργήματα αυτού του ιδεολογήματος είναι: α) ο πρώην πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι που είναι ο εγγονός του ήρωα του ελληνοϊταλικού πολέμου Νικολάου Γκρούγιου από την Αχλάδα Φλωρίνης. β) Ο νυν υπουργός Εξωτερικών του κρατιδίου της ΠΓΔΜ Νικολάε Ντιμιτρώφ. Ντιμιτρώφ σημαίνει Δημητρίου. Ο πατέρας του ήταν πολιτογραφημένος ως Παπαδημητρίου στην Ελλάδα και ως Ντιμιτρώφ στην Γιουγκοσλαβική Επαρχία. Ο παππούς του, ήταν ο Ιερέας του χωριού Τσάκοι Αλμωπίας, π. Δημήτριος Μάρκου. Ήταν συνήθεια τότε, οι γόνοι ιερέων να παίρνουν καινούργιο επίθετο από το ιερατικό όνομα του γενάρχη ιερέα - Παπα-Δημήτρης= Παπαδημητρίου= Ντιμιτρώφ. Ο τάφος του π. Δημητρίου Μάρκου υπάρχει μέχρι σήμερα, πίσω από το ιερό βήμα του ναού των Τσάκων (Χρύσας). Φταίμε κι εμείς για το Μακεδονικό. Ειδικά το ΚΚΕ και παλαιότερα η νοοτροπία περί αμφιλεγόμενων πατριωτών που δημιούργησε η βενιζελική (προσφυγοκεντρική) παράταξη προς τους φιλοβασιλικούς ντόπιους!!! Το ζήτημα της «μακεδονοποίησης» πήρε τεράστια δυναμική το 1934, όταν η Κομμουνιστική Διεθνής, για λόγους που σχετίζονταν με την προσπάθειά της να διευρύνει την επιρροή της στους σλαβόφωνους της Μακεδονίας, υιοθέτησε το σύνθημα για «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία». Το στοιχείο αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ελληνικού Εμφυλίου, όταν το ΚΚΕ,
επέστρεψε στις γραμμές της «Διεθνούς», γιατί αποζητούσε δυναμικό για τις αντάρτικες ομάδες του .... Με αφορμή τη Βελίκα... Για όσους αποζητούν κάτι παραπάνω, προτείνω ένα ιστορικό βιβλίο του Ιωάννη Μαζαράκη Αινιάνος "Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ" και ένα λογοτεχνικό, του Ισίδωρου Ζουργού "ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ".