#Energy #LNG #Greece_LNG #Ρεβυθούσα #Ενεργεια
Κάποια τεχνικά στοιχεία για τις εγκαταστάσεις της Ρεβυθούσας, που θέλατε να μάθετε, αλλά ντρεπόσασταν να ρωτήσετε (Σεντόνι για μηχανικούς, κυρίως)
Το έργο ξεκίνησε επί Κων. Μητσοτάκη, βάσει αρχικού προγραμματισμού από το επιτελείο του Σάκη Πεπονή. Αρχικά η σύμβαση έγινε μεταξύ της Γερμανικής DIWIDAG, της Whessoe Projects Ltd και της Τεχνικής Ένωσης ΑΤΕ, με την πρώτη να έχει αναλάβει να κάνει τις μελέτες των δεξαμενών και να εγκαταστήσει σεισμικά εφέδρανα από νεοπρένιο, ενώ η δεύτερη (στην οποία εργάστηκα για 5 χρόνια ως Ε/Μ Εngineering Manager) είναι μια εταιρεία Heavy Engineering, ηλικίας 235 ετών, από την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης στην Αγγλία, που έχει κατασκευάσει όλους τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του ΗΒ.
Το έργο κόλλησε για 2-3 χρόνια, γιατί ζητήθηκε τα εφέδρανα να αντέχουν στους -12°C εξωτερική θερμοκρασία, αντί για -6, πράγμα που το νεοπρένιο της Diwidag δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Επίσης βρέθηκε ένα τεκτονικό ρήγμα να περνάει μεσα από το νησί στην 1η δεξαμενή και έπρεπε να σταθεροποιηθεί με χιλιάδες τόνους τσιμεντενέσεων.
Μετά από πολλούς καυγάδες (στο μεταξύ είχε ξαναβγει το ΠΑΣΟΚ) η σύμβαση καταγγέλθηκε, η Diwidag βγήκε από το παιχνίδι και ανέλαβαν οι άλλες 2 εταιρείες, με τη δέσμευση να φέρουν σεισμικά εφέδρανα από την EPS (Earthquake Pendulum Systems) του San Francisco (212 ανά δεξαμενή, με κόστος 4,5 εκατ. δραχμες το καθένα, όσο ένα αυτοκίνητο Golf εκείνη την εποχή). Tις στατικές μελέτες τις ανέλαβε η Taylor and Woodrow του Λονδίνου, ενώ στις Η/Μ μελέτες δουλέψαμε in-house.
Οι 2 δεξαμενες "χτιστηκαν" μέσα σε 2 κυλινδρικά σκάμματα με τοιχία από σκυρόδεμα, διαμέτρου περίπου 80 μ., στον βράχο, που στον πάτο τους έχουν εδαφόπλακα πάχους 2,40m. πάνω στην οποία εδράζονται τα 212 σεισμικά εφέδρανα και δίνουν στη δεξαμενή δυνατότητα ταλάντωσης +/- 30 εκ.
Επάνω στα εφέδρανα καλουπώθηκε η εξωτερική δεξαμενή από αερακτικό σκυρόδεμα (περιέχει φυσαλίδες) για να αντέχει πιθανή διαρροή του Φ.Α. σε θερμοκρασία -169°C. συνολικού όγκου περίπου 100.000 κ.μ.. Μετά, στο εσωτερικό της κατασκευάστηκε η μεταλλική καμπύλη οροφή και ανέβηκε επάνω με πεπιεσμένο αέρα, όπου και στερεώθηκε. Στην οροφή αυτή τοποθετήθηκε οπλισμός βάρους περίπου 700 τόνων και σκυροδετήθηκε εξωτερικά σε πάχος 80 εκ..
Όταν ολοκληρώθηκε η εξωτερική δεξαμενή, άρχισε να χτίζεται η εσωτερική. Αρχικά τοποθετήθηκαν 8 στρώσεις ασφαλτόπανου και του μονωτικού Foamglass, πάχους 80 εκ. Πάνω σε αυτό συγκολλήθηκε ο πάτος της μεταλλικής δεξαμενής, από νικελιούχο χάλυβα (9% Ni για να μην θρυμματιστεί στις χαμηλές θερμοκρασίες). Κάθε εκατοστό των συγκολλήσεων ελεγχόταν με 2 μεθόδους, Dye Penetration και Gamma Radiation, για να εξασφαλίζεται η τελειότητα της συγκόλλησης. Οι τεχνιτες ηλεκτροσυγκολλητές πιστοποιούνταν κατά ASME X.
Το κενό μεταξύ της εξωτερικής και της εσωτερικής δεξαμενής (1,20 μ.) γέμισε με περλίτη, που διογκώθηκε επιτόπου, για να μην απορροφήσει υγρασία, που σε τέτοιες θερμοκρασίες θα ήταν καταστροφική. Τα τοιχώματα της εσωτερικής δεξαμενής έχουν 24 μ. ύψος και η χωρητικότητά της είναι περίπου 70.000 κ.μ., δηλαδή 35.000 τόνους LNG
Οι δεξαμενές αυτές έχουν προδιαγραφές ασφαλείας Πυρηνικού Σταθμού, δηλαδή:
1. Αντέχουν σε σεισμό περιόδου 10.000 ετών (στα κοινά κτίρια υπολογίζουν τον χειρότερο σεισμό 500 ετών)
2. Αντεχουν σε πτώση ελικοπτέρου Σινούκ πάνω στην οροφή τους (επειδή δίπλα είναι το κέντρο εκπαίδευσης των αλεξιπτωτιστών και των ελικοπτέρων)
3. Αντέχουν πλήγμα βλήματος 300 χγρ.
4. Αντέχουν φωτιά στην παρακείμενη δεξαμενή επί 62 ώρες. Γι' αυτό η οροφή καλύφθηκε με sacrificial layer, όπως τα διαστημόπλοια που επανεισέρχονται στην ατμόσφαιρα.
5. Αντέχουν σε zip failure, δηλαδή αν το παγωμένο αέριο έρθει σε επαφή με τα τοιχώματα από σκυρόδεμα.
6. Εξαερίζουν το κενό μεταξύ δεξαμενής και σκάμματος εκατοντάδες φορές κάθε ώρα.
7. Το πυροσβεστικό δίκτυο στην οροφή τους φέρνει χιλιάδες τόνους νερού κάθε ώρα από τη θάλασσα.
8. Σε περίπτωση σεισμού, οι σωληνώσεις της υπερκατασκευής μετακινούνται με ασφάλεια και δεν σπάζουν.
Οι σωληνώσεις επίσης είναι κατασκευασμένες από Νικελιούχα κράματα και έχουν μόνωση πάχους περίπου 20-30 εκ. από Foamglass.
Το αέριο αντλείται μέσα στις δεξαμενές και η εγκατάσταση έχει ψυκτες για επανυγροποίηση του αερίου που εξατμίζεται. Όταν αυτό είναι σε μεγάλες ποσότητες και δεν προλαβαίνουμε την επανυγροποίηση, τότε καίγεται στο Flare, στην κορυφή του λόφου. Υπολογίσαμε ότι 2% του LNG εξατμίζεται και χρειάζεται επανυγροποίηση, κάθε ημέρα.
Η αεριοποίηση του LNG γίνεται σε εναλλάκτες που χρησιμοποιούν θαλασσινό νερό για να προσφέρουν τη θερμότητα που χρειάζεται για να γίνει αέριο και να προωθηθεί στους σωλήνες του Δικτύου.
Στο πρώτο γέμισμα, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε κάπου 200 τόνους αζώτου για να προψύξουμε την κάθε δεξαμενή στους -190°C (θερμοκρασία εξαέρωσης του Αζώτου) και ΜΕΤΑ να αρχίσουμε να τη γεμίζουμε με LNG που ερχόταν με το πλοίο.
Μερικά χρόνια αργότερα, κατασκευάστηκε και η 3η, free-standing δεξαμενή για αύξηση της δυναμικότητας του Σταθμού.
Η Αγγλική εταιρεία «μπήκε μέσα» κάπου 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές από αυτό το έργο, αλλά το ήξερε αυτό, ήθελε να μπει στην αγορά του LNG και απέκτησε όνομα διεθνώς από το έργο της Ρεβυθούσας.
Η Τεχνική Ένωση ΑΤΕ έκλεισε μετά από λίγα χρόνια...
Η Ρεβυθούσα κόστισε όσο και το Αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος"
Όσο γραφω θυμάμαι και περισσότερες λεπτομέρειες, οπότε ας σταματήσω το σεντόνι εδώ... Από μόνο του αυτό το έργο ήταν ένας πανεπιστημιακός τίτλος ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου