Το 2CV ανήκει σε έναν πολύ μικρό κατάλογο μοντέλων που λανσαρίστηκαν λίγο πριν ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και που παρέμειναν ανταγωνιστικά για πολλές δεκαετίες, όπως ήταν επίσης και το Volkswagen Beetle (Σκαθάρι), το Mini, το Fiat 500, το Jeep και η σειρά Land Rover.
Το επίπεδο τεχνολογίας του 2CV, ήδη από το 1948, ήταν αξιοσημείωτο για ένα αυτοκίνητο οποιασδήποτε τιμής για την τότε εποχή, πόσο μάλλον για ένα από τα φθηνότερα αυτοκίνητα του πλανήτη, ενώ υπέστη και αρκετές βελτιώσεις στα μετέπειτα χρόνια παραγωγής του.
Τεχνολογικό υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το επίπεδο τεχνολογίας του 2CV εν έτει 1948 ήταν αξιοσημείωτο για ένα αυτοκίνητο οποιασδήποτε τιμής για την τότε εποχή, πόσο μάλλον για ένα από τα φθηνότερα αυτοκίνητα του πλανήτη. Ενώ τα χρώματα και ορισμένες μηχανικές προδιαγραφές τροποποιήθηκαν στα επόμενα 42 χρόνια, η σημαντικότερη μηχανική αλλαγή ήταν η προσθήκη των μπροστινών δισκόφρενων του Citroën Dyane τον Οκτώβριο του 1981, για τη σεζόν (model year) του 1982.[9]
Το 2CV του 1948 έφερε ως στάνταρ:
- Ασυνήθιστη για τα τότε δεδομένα ανεξάρτητη ανάρτηση και στους 4 τροχούς, με εμπρός και πίσω τροχούς που συνδέονταν με την μπροστινή και την πίσω ανάρτηση σε κάθε πλευρά. Η ανάρτηση του μοντέλου είχε σχεδιαστεί από τους Alphonse Forceau και Marcel Chinon.
- Εμπρόσθια ανάρτηση με διαμήκεις «οδηγούς» βραχίονες.
- Πίσω ανάρτηση με διαμήκεις «υστερούντες» βραχίονες.
- Ποδιές στα πίσω φτερά που κάλυπταν τους πίσω τροχούς, αλλά ταυτόχρονα ο σχεδιασμός της ανάρτησης επέτρεπε την αλλαγή τροχού χωρίς να απαιτείται απόσπαση των πίσω φτερών.
- Κίνηση στους εμπρόσθιους τροχούς. Συνέχισε έτσι τη διάταξη κινητήρα / μετάδοσης κίνησης «όλα εμπρός», η οποία είχε εισαχθεί ήδη από το 1934 στο τότε πρωτοποριακό Citroën Traction Avant και έχει επικρατήσει στην πλειοψηφία των σύγχρονων αυτοκινήτων.
- Εσωτερική, κοντά στον κινητήρα, τοποθέτηση των μπροστινών φρένων, προκειμένου να βοηθήσει στην μείωση του επιπλέον (εκτός της ανάρτησης) βάρους που ασκείται στους εμπρόσθιους τροχούς, καθιστώντας έτσι ακόμα πιο ήπια την οδική συμπεριφορά και την ποιότητα κύλισης.
- Υδραυλικά φρένα και στους 4 τροχούς, όταν τα περισσότερα οικονομικά αυτοκίνητα της τότε εποχής είχαν μόνο εμπρός υδραυλικά φρένα και τα πίσω ήταν με μηχανική σύνδεση.
- Ελαστικά «ραντιάλ» της Michelin, κάτι πρωτοποριακό τότε σε αυτοκίνητο παραγωγής, καθώς ήταν τότε μια νέα καινοτομία. Για την ακρίβεια, το ελαστικά «ραντιάλ» αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά το 1946 από τον Marius Mignol, ερευνητή της Michelin, και το πρώτο στην ιστορία ήταν το Michelin X που τοποθετήθηκε τότε στο 2CV.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου