Εδώ και τριάντα χρόνια τα δάση μας και ειδικά αυτά της Χαλεπίου πεύκης, εγκαταλήφθηκαν σταδιακά από τους φυσικούς φύλακες προστάτες άγγελους τους, τον ρετσινά ,τον υλοτόμο, τον βοσκό. Ο καθένας από το μετερίζι του ,φρόντιζε το δάσος να είναι καθαρό , οι δρόμοι προσπελασιμοι και νύχτα μέρα παρέμενε ο άγρυπνος φρουρός τις δύσκολες μέρες του καλοκαιριού. Ήταν οι πρώτοι που έτρεχαν μαζί με το χωριό όταν χτυπούσε η καμπάνα. Δεν εγκατέλειπαν την περιοχή, όλοι μαζί πάλευαν για τον τόπο τους. Τους είδα πολλές φορές να είναι μπροστά πριν από εμάς,πώς να ξεχάσω τον Μπάρμπα -Αργυρη τον Τσουπεη με τον αδερφό του το Γιώργο όταν μεσάνυχτα τέτοιες μέρες το 1993 μας οδήγησαν από την κορυφή στο Καντήλι να βρούμε τις πυρκαγιές που είχαν προξενήσει κεραυνοί και ένα χωριό ολόκληρο από την άλλη πλευρά να κόβει μονοπάτια για να φτάσουμε, πώς να ξεχάσω τους Μαρκατέους, το Θοδωρή, το Λάκη, τον Δημήτρη Δανελη, τον Χρήστο τον Νικόδημο, τον Μπάρμπα-Βασιλη το Μπακουτη, το Φώτη, και ένα χωριό ολόκληρο να κόβουν ζώνη και να βάζουν αντιπυρ κόβοντας την φωτιά που ερχόταν από το Πήλι,τους Πλατανιώτες, τους Καμαριτσωτες ,τους Αταλιωτες ,τους Μακρυκαπαίους, τους Τριαδίτες που έτρεχαν όλοι μαζί με τα τρακτέρ και έκοβαν στον Κάμπο την φωτιά πριν μπει στο δάσος...
Για όλους αυτούς η προστασία του δάσους δεν ήταν απλά μια υποχρέωση, ήταν τρόπος ζωής, ήταν τιμή για όλους αυτούς καθώς, η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με αυτό. Θυμάμαι τον Νίκο τον Πρατζικο από την Καμαρίτσα σε σφράγισμα πεύκων για ατομικές ανάγκες, κατά παρότρυνση φίλων , να του κάνω μια πλάκα σφραγίζοντας ένα πεύκο που του έδινε πέντε πελέκια ρετσινά. Μου πιάνει το χέρι με την σφύρα και μου λέει με έντονο ύφος, αν το σφραγίσεις αυτό καηκες.
Ήταν τιμή που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που την προσφορά την θεωρούσαν καθήκον, αυτούς που δεν καθόταν στο καφενείο όταν η πυρκαγιά ήταν στο απέναντι χωριό , αλλά έτρεχαν να βοηθήσουν και μάτην αλήθεια, με τα πενιχρά μέσα που είχαν τα κατάφερναν και τα κατάφερναν για είχαν μέσα τους αυτό που λέγεται ατομική ευθύνη. Δυστυχώς αυτή η φάρα των ανθρώπων χάθηκε και τα δάση έχασαν τους άγρυπνους φρουρούς τους. Μην απορείτε τώρα γιατί τα δάση καίγονται.Πάρτε όσα αεροπλάνα θέλετε, πάρτε όσα πυροσβεστικά θέλετε, φέρτε τον 6ο Στόλο, τα δάση της Χαλεπίου πεύκης και πάλι θα καίγονται.
Εάν δεν επανέλθουν οι φυσικοί προστάτες του δάσους θα ζούμε το ίδιο σενάριο . Βέβαια υπάρχει και μια άλλη λύση , η αλλαγή μορφής της βλάστησης κάτι που φωνάζω εδώ και τριάντα χρόνια , αλλά τι λέω τώρα...
Υ.Γ. Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να μην είμαι μόνος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου