Σημαντική γνώμη από τον εξαίρετο νομικό Georgios Karavokyris, για την αχλή που περιβάλλει την απόφαση του ΣτΕ (Ολομ. 2499/2012) για τα αιολικά στις κυρηγμένες ως αναδασωτέες εκτάσεις.
Για την ιστορία, ήμουν στο ακροατήριο όταν δικάστηκε η πολύκροτη αυτή υπόθεση. Οι δικαστές έλαβαν αυτή την απόφαση μετά από συζήτηση που αφορούσε και το "κίνητρο" που έχει κάποιος να κάψει έκταση για να σαμποτάρει ένα έργο, προβληματισμός ο οποίος εκφράστηκε από δικαστές και σε άλλη δίκη. Είχαν προηγηθεί τα επεισόδια σε περιοχές της Αττικής κατά της κατασκευής χώρων ταφής απορριμμάτων. Με την απόφαση αυτή, αφαιρείται κάθε κίνητρο εμπρησμού που να αφορά αιολικά (υπέρ ή κατά της χωροθέτησής τους) σε εκτάσεις που έχουν κυρηχθεί αναδασωτέες.
Δύσκολος ο ρόλος του δικαστή, όταν έχει να σταθμίσει τα συμφέροντα αντικρουόμενων πλευρών και να θωρακίσει με τον καλύτερο τρόπο το περιβάλλον ως κοινό αγαθό. Αυτός είναι και ο λόγος που από εμένα δεν θα ακουστεί ποτέ κριτική προς διοικητικό δικαστή για απόφαση που δεν με ευχαριστεί. Ειδικά ο τότε πρόεδρος του δικαστηρίου Κωνσταντίνος Μενουδάκος και η εισηγήτρια Κατερίνα Σακελλαροπούλου (νυν ΠτΔ) άφησαν εποχή στο ανώτατο δικαστήριο ως εξαιρετικοί δικαστές που δεν αρκέστηκαν στην απλή ανάγνωση των νόμων και του Συντάγματος: με συνέπεια και αναμφισβήτητη περιβαλλοντική ευαισθησία τίμησαν τον ρόλο του ΣτΕ ως υπερασπιστή του Συντάγματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση των άρθρων 24 και 117, συχνά μάλιστα με ελάχιστα εργαλεία που να υποβοηθούν την επιστημονικά άρτια κρίση επί των περιβαλλοντικών ζητημάτων που τίθενται.
Διαβάστε επίσης πληρέστατη ανάλυση της ίδιας απόφασης από τον δικηγόρο Vasilis Sotiropoulos: http://elawyer.blogspot.com/2021/08/t.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου