Έτσι, από την εικόνα του νεαρού που σερβίρει λουόμενους επάνω σε εξέδρες, μπαίνοντας στο νερό, μάθαμε ότι ο ιδιοκτήτης έχει άδεια για τις προσωρινές αυτές κατασκευές και οι εργαζόμενοι είναι μαζί του επί χρόνια, γιατί βγάζουν εξαιρετικό μεροκάματο και φιλοδωρήματα.
Συνεπώς, το όλο ζήτημα έχει να κάνει περισσότερο με την κακή αισθητική της εικόνας και λιγότερο με την "εκμετάλλευση του φτωχού εργαζόμενου", αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα.
Αν σας περιγράψω κάποιες από τις εργασίες που έκανα, τόσο εδώ, από τα 13 μου, όσο και στις ΗΠΑ, ως φοιτητής, θα καταλαβαίνατε ότι το να μπαίνεις στη θάλασσα μέχρι τη μέση για ένα αξιοπρεπέστατο μεροκάματο, δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Η πλάτη μου τα ξέρει αυτά, με 2 δισκοκήλες, και διάφορα άλλα τραύματα (καψίματα, κοψίματα κλπ), κληρονομιά από εκείνες τις ρομαντικές περιόδους.
Και για κάποιο περίεργο (σε κάποιους) λόγο, θεωρώ προνόμιο αυτές τις εμπειρίες, που με βοήθησαν από νωρίς να συνειδητοποιήσω ότι "αν δεν βρέξεις κώλο, δεν τρως ψάρι".
Έ, τα παλικαράκια αυτά, καλά να είναι, βρέχουν κώλο και είμαι βέβαιος ότι θα βγουν καλύτεροι άνθρωποι από τους πελάτες τους που λιάζουν τον δικό τους πάνω στις εξέδρες, ή από αυτούς που τον έχουν αράξει στην καρέκλα κάποιου Εξαρχιώτικου τσιπουράδικου και ανατριχιάζουν με την εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου