#Βέμπο, #Ελλάς, #Μεταξάς
Καθώς τραγουδούσα σε ενα μεγάλο θάλαμο, που ήταν κατάμεστος απο τραυματίες, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου είπε χαμηλόφωνα, δείχνοντάς μου έναν τραυματία, ο οποίος ειχε δεμένο το κεφάλι με επιδέσμους : Πήγαινε Σοφία σε κεινο το παλληκάρι,σε κείνοον ανθυπολοχαγό, έχει χάσει και τα δυό τα μάτια του .
Όλη την ώρα που τραγουδάς κλαίει με λυγμούς και δεν έχει κανέναν να τον παρηγορήσει.
Πλησίασα κοντά του, τον χάιδεψα το κεφαλι και του ζήτησα να μην κλαίει.Του θύμισα οτι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου απο την πρώτη γραμμή,άλλοι έχασαν τα πόδια τους τα χέρια τους . Του είπα οτι όλοι εμείς θα είμαστε κοντά τους, κοντά στους τραυματίες μετά τον πόλεμο και θα τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Και ο ήρωας γύρισε και μου είπε αυτα τα μοναδικά λόγια: Δεν κλαίω Σοφία γιατι έχασα τα μάτια μου..Κλαίω,γιατί δεν εχω άλλα δυο να τα δώσω για την πατρίδα...."
Όλη την ώρα που τραγουδάς κλαίει με λυγμούς και δεν έχει κανέναν να τον παρηγορήσει.
Πλησίασα κοντά του, τον χάιδεψα το κεφαλι και του ζήτησα να μην κλαίει.Του θύμισα οτι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου απο την πρώτη γραμμή,άλλοι έχασαν τα πόδια τους τα χέρια τους . Του είπα οτι όλοι εμείς θα είμαστε κοντά τους, κοντά στους τραυματίες μετά τον πόλεμο και θα τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Και ο ήρωας γύρισε και μου είπε αυτα τα μοναδικά λόγια: Δεν κλαίω Σοφία γιατι έχασα τα μάτια μου..Κλαίω,γιατί δεν εχω άλλα δυο να τα δώσω για την πατρίδα...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου