ομοφωνία. Όλοι θεωρούν ότι η Αεροπορία ήταν στη χειρότερη δυνατή κατάσταση.
Τα κινήματα του 1933 και του 1935 την είχαν απογυμνώσει από στελέχη. Όλοι
οι Υπουργοί Αεροπορίας με μοναδική εξαίρεση τον πρώτο, τον Αλέξανδρο Ζάννα,
αποδείχθηκαν ανίκανοι αν όχι επικίνδυνοι. Η οικονομική καχεξία της είχε
αποστερήσει τον σύγχρονο εξοπλισμό. Η εκπαίδευση δεν ήταν ούτε καν
υποτυπώδης. Αν και είχαν περάσει εφτά χρόνια από τη δημιουργία της ως
ανεξάρτητου κλάδου των Ενόπλων Δυνάμεων, εντούτοις πολλοί, αναμεσά τους και
πολλά στελέχη της, την έβλεπαν σαν βοηθητική υπηρεσία του Στρατού ή του
Ναυτικού, ανάλογα με την προέλευσή τους. Συνέπεια αυτού ήταν τα όποια
εξοπλιστικά προγράμματα καταρτίζονταν, να είναι εξωπραγματικά και
αλλοπρόσαλλα. Μόλις το 1934 είχαν αρχίσει στο Υπουργείο Αεροπορίας νασυνειδητοποιούν ότι έπρεπε να υπάρχουν και καταδιωκτικά αεροπλάνα. Οι
ανώμαλες πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν δεν άφηναν και πολλά περιθώρια
στους «ιθύνοντες» να ασχοληθούν με τον εξοπλισμό της Αεροπορίας.
Στις 2 Απριλίου του 1936 υπογράφτηκε, επιτέλους, ένα Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο
μια αποστολή θα περιόδευε στις χώρες της Ευρώπης προκειμένου να
διαλέξε ι«τον καταλληλότερον τύπον Αεροπλάνου Διώξεως και Ναυτικής
Συνεργασίας» (Σημ. 4. Πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο Αντισμήναρχος Χρήστος
Μοσχοβίνος. Μέλη της ήσαν οι: Εμμανουήλ Κελαϊδής, Χαράλαμπος Ποταμιάνος,
Σπύρος Γεωργίου, Γεώργιος Τζανετάκης, όλοι Επισμηναγοί, και ο Σμηναγός
Πάτροκλος Γιάγκου. Επισκέφθηκαν όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες που
διέθεταν αεροπορικές βιομηχανίες. Πιο συγκεκριμένα πήγαν στις: Γαλλία, Μ.
Βρετανία, Ολλανδία, Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία και Γιουγκοσλαβία.
Διαβάστε περισσότερα:
https://www.ptisidiastima.com/pzl-p-24g-f/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου