του Ιωάννη Κων. Μπουγά
......Η μεγάλη βία που άρχισε αμέσως με την είσοδο των ανταρτών στην πόλη με αυτοδικίες εναντίον αιχμαλώτων οπλιτών και αμάχων και άγριο πλιάτσικο, καθ’ όλα απαράδεκτη δεν ήταν και κάτι μοναδικό για παρόμοιες καταστάσεις. Μια ομάδα αιχμαλώτων στο διπλανό χωριό Μερόπη την τίμησαν με επίσκεψη και απάνθρωπη βία πριν την σφαγή τους ο Βελουχιώτης με τους μαυροσκούφηδες σωματοφύλακές του. Αυτά όμως που ακολούθησαν τις επόμενες πέντε ημέρες δεν έχουν ποτέ ξαναγίνει στην Ελλάδα. Το τονίζω, γιατί αυτό κάνει το έγκλημα της Πηγάδας μοναδικό και ανατριχιαστικό. Να επιλέγονται δηλαδή ομάδες ανθρώπων από το πλήθος που ήταν κλεισμένο χωρίς τροφή και νερό στην πανηγυρίστρα του Μελιγαλά, το Μπεζεστένι, να οδηγούνται σ’ αυτόν εδώ τον τόπο δεμένοι με καλώδια και σύρματα ημίγυμνοι, και να εκτελούνται υπό απάνθρωπες συνθήκες πέραν κάθε περιγραφής και φαντασίας. Σφαγιάσθηκαν από παιδιά ηλικίας 14 ετών μέχρι και ηλικιωμένοι 85 ετών. Μεταξύ των θυμάτων ήταν μαθητές και μαθήτριες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, ιερείς, αξιωματικοί, γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι. Εκατοντάδες οικογένειες είχαν περισσότερα από ένα μέλος τους θύμα. Το σύνολο των σφαγιασθέντων ήταν πάνω από 1.700, οι περισσότεροι άμαχοι αφού μόνον 750 ανήκαν στο Τάγμα Ασφαλείας. Παρόμοιο μακελειό ούτε ο Ιμπραήμ δεν προξένησε!
Αυτά τα ιστορικά γεγονότα της σφαγής του Μελιγαλά, λίγες ημέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Μεσσηνία, και όταν λογικά ο λαός έπρεπε να γιορτάζειενωμένος την ελευθερία του, είναι γνωστά και δεν έπρεπε να αμφισβητούνται από κανέναν. Παρά ταύτα, ηθελημένα ή αθέλητα η παραποίηση είναι συνεχής από συγγραφείς και δημοσιογράφους ακόμη και σήμερα, 68 χρόνια μετά. Φοβούμαι δε ότι εκείνοι που αρνούνται να αναγνωρίσουν τα σφάλματά τους από το παρελθόν, και να πάρουν μαθήματα πατριωτικής αγωγής, είναι σίγουρο ότι θα τα επαναλάβουν. Η ρητορεία πολλών στην παρούσα εθνική κρίση αυτό ακριβώς μαρτυρεί. Ότι δηλαδή, η πολιτική παραφροσύνη και η εθνική διχόνοια που οδήγησαν στο έγκλημα του Μελιγαλά δεν έγινε μάθημα και κτυπητό παράδειγμα προς αποφυγή.
Τα 5 ατέλειωτα εικοσιτετράωρα της σφαγής στην Πηγάδα, πολλοί έστρεφαν αλλού τα μάτια για να μη δουν. Οι φυσικοί και πολιτικοί απόγονοι των δολοφόνων τα στρέφουν ακόμη μακριά, αρνούμενοι να παραδεχθούν το μεγάλο έγκλημα. Η παραποίηση του εγκλήματος στην αριστερή ιστοριογραφία είναι απίστευτη. Επιλέγω σήμερα ένα απόσπασμα από ένα πρόσφατο βιβλίο, λιβελλογράφημα του 2011, στο οποίο ο συγγραφέας γράφει και τα εξής για το έγκλημα της Πηγάδας: «Είναι το πρώτο στυγερό έγκλημα στην φαρέτρα της προπαγάνδας. Η προπαγάνδα και οι διάφοροι ανεγκέφαλοι εθνικοφρονάδες μιλούν για την πηγάδα του Μελιγαλά ως το στυγερότερο έγκλημα του Άρη Βελουχιώτη, όμως πάντα παραλείπουν να πουν ποιούς ο Άρης έριξε μέσα σ’ αυτή. Έριξε μέσα τους γερμανοντυμένους, τους γερμανοοπλισμένους, γερμανοτρεφόμενους ταγματασφαλίτες, τα κοινωνικά κατακάθια, που κατά την κατοχή έκαναν το Μωριά να βογκήξει. Γι’ αυτούς δεν αρκούσε μια πηγάδα, εκατό πηγάδες χρειάζονταν». Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτά που γράφει ο εν λόγω συγγραφέας, αλλά το ποιός είναι. Ο άνθρωπος αυτός έχει ακαδημαϊκή μόρφωση καθηγητού πανεπιστημίου, δίδασκε στην Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή και για χρόνια ήταν σύμβουλος στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μελετών και Επιμορφώσεως (ΚΕΜΕ), το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Υπουργείου Παιδείας. Απεφάσιζε δηλαδή τι ιστορία διδάσκονται τα Ελληνόπουλα!
Διαβάστε περισσότερα:
http://www.e-grammes.gr/article.php?id=5556
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου