του καθηγητή Γενετικής στο Α.Π.Θ. και υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Αθανάσιου Τσαυτάρη
.........Κάπως έτσι, λοιπόν, χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, πρόεδρος στο Επιστημονικό Συμβούλιο για τα Ερευνητικά Ινστιτούτα του τότε Υπουργείου Γεωργίας, ακούσαμε τις κραυγές αγωνίας των Δωδεκανησίων για τον κίνδυνο εξαφάνισης του, γνωστού για την νοστιμιά του, μπαρμπουνιού της Καλύμνου. Ένα είδος που ευδοκιμούσε σ’ ένα λιβάδι ανάμεσα σε Κάλυμνο και Κω. Και φυσικά πλήρωσε τη νοστιμιά του με την υπεραλίευση και με κίνδυνο εξαφάνισης από τις μηχανότρατες και τα άλλα αλιευτικά εργαλεία, που δούλευαν στην περιοχή.
Τότε, λοιπόν, είπαμε με τον αείμνηστο Δρ. Τσόγκα (δραστήριο και ικανό μάνατζερ και φίλο, που ακατανόητα για όλους μας πήρε νωρίς τον δρόμο για το τελευταίο ταξίδι) να δοκιμάσουμε έναν ΤΥ με μεγάλους κούφιους τσιμεντόλιθους για τη διάσωση του μπαρμπουνιού. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Αντιδράσεις, κατηγόριες για την «ανεπίτρεπτη» παρέμβαση στο θαλάσσιο περιβάλλον κι άλλες συνήθεις υπερβολές.
Επιμείναμε όμως, όπως επέμεναν και οι Καλύμνιοι αλιείς, για την πρώτη τέτοια δοκιμή στο Αιγαίο. Οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες είχαν δει πολλούς τέτοιους υφάλους από κουφάρια ναυαγίων, γεμάτα ψάρια. Στο κάτω-κάτω είπαμε ό,τι κι αν γίνει, η όποια αποτυχία δηλαδή ή αστοχία στο περιβάλλον, θα ήταν αναστρέψιμη, μιας και το ίδιο γερανοφόρο πλοίο που βύθιζε τα μπλόκια (έτσι τα έλεγαν οι Καλύμνιοι), μπορούσε, αν χρειαζόταν στο μέλλον, να τα ξανασηκώσει. Θα έχανε βέβαια η χώρα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δραχμές τότε, ποσό σημαντικό αλλά όχι δυσβάσταχτο για την έρευνα μιας νέας τεχνολογίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου