Η σκηνή ήταν για γέλια. Ένας ευρωβουλευτής του ΚΚΕ ονόματι Κ. Παπαδάκης σηκώθηκε και άρχισε να διαβάζει το χαρτί που του είχαν δώσει από το κόμμα. Σε κατάσταση χαύνωσης, με εκφορά αργόσυρτη και μονότονη, διάβαζε λες και ήταν μονάχος του εκεί μέσα. Διαρκώς σκυμμένος επάνω στο χαρτί του και πλήρως αδιάφορος για ό,τι συνέβαινε τριγύρω του. Αδιάφορος τόσο για το γεγονός ότι άλλος είχε εκείνη την ώρα τον λόγο (η Μαρίν Λεπέν) όσο και για τις επανειλημμένες παρεμβάσεις του προέδρου του σώματος Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος μάταια τον καλούσε να σταματήσει.
Το αξιοπερίεργο (τουλάχιστον για τους ξένους, φαντάζομαι) ήταν ότι ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ δεν έδειχνε να έχει καμία επαφή με το περιβάλλον: ούτε καν στιγμιαία δεν σήκωσε το κεφάλι του από το χαρτί για να κοιτάξει τον φαλακρό τύπο με τα περιποιημένο γένι στο προεδρείο, που τον καλούσε να σταματήσει. Εκεί αυτός, τον χαβά του. Ένας αυτιστικός της ελληνικής Αριστεράς, που έκανε μηχανικά ό,τι τον έχουν μάθει να κάνει, ενώ την ίδια ώρα γινόταν ο περίγελος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Όπως ήταν φυσικό, ο Σουλτς τον απέβαλε. Ήλθαν οι κλητήρες με τις λιβρέες και του έδειξαν την έξοδο, για να συνεχίσει εκεί ―φαντάζομαι― να διαβάζει το χαρτί του, ώστε να φέρει εις πέρας το κομματικό καθήκον του.
Το επεισόδιο δεν ήταν απλώς ένα μεμονωμένο δείγμα γραφικότητας. Μάλλον χαρακτηρίζει συλλογικά την ελληνική Αριστερά και την ιδιόμορφη αντίληψή της για τη δημοκρατία.
Διαβάστε περισσότερα:
http://www.kathimerini.gr/776548/opinion/epikairothta/politikh/to-oneiro-toy-etsi-goystarw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου