Φέτος κλείνουμε 75 χρόνια από το μεγάλο λιμό της Αθήνας κατά τη διάρκεια της κατοχής τον χειμώνα 41-42. Η Αθήνα βίωσε τις μεγαλύτερες απώλειες σε ζωές με τους κατακτητές να παίρνουν και τη μπουκιά από το στόμα των παιδιών και να κλωτσάνε τα πτώματα μέσα στους δρόμους. Εικόνες από ανθρώπους που λιποθυμούσαν έξω από βιτρίνες εστιατορίων αφού πρώτα έγλειφαν τα τζάμια βλέποντας τους καλοζωισμένους Γερμανούς να τρώνε ότι τραβούσε η ψυχή τους. Παιδιά να ανεβαίνουν εν κινήσει στα καμιόνια των Γερμανών για να αρπάξουν ένα καρβέλι και αυτοί να τα εκτελούν στη μέση του δρόμου.
Το μέγεθος της κτηνωδίας αποκαλύπτεται και από τους αριθμούς. Το χειμώνα του 1941, τον πρώτο αφού τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εισήλθαν στην Αθήνα, η χώρα μετρούσε 600 και πλέον νεκρούς από την πείνα κάθε ημέρα. “Μέσα σε έξι μήνες, από το Νοέμβριο του 1941 μέχρι τον Απρίλιο του 1942, πέθαναν από την πείνα 45.000 άνθρωποι στην Αθήνα και δεκάδες άλλες χιλιάδες στην υπόλοιπη χώρα, στο χειρότερο λιμό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου” παραθέτει ο ιστορικός ερευνητής Μενέλαος Χαραλαμπίδης. Μισό εκατομμύριο Έλληνες χάθηκαν στα χρόνια της Κατοχής. Τα πρώτα χρόνια της γερμανικής επιβολής στην ελληνική επικράτεια, πρώτη αιτία θανάτου υπήρξε η πείνα, ο λιμός, ο αφανισμός.
Οι μαρτυρίες από το μεγάλο λιμό κάνουν λόγο για ανθρώπους στα όρια της τρέλας. Οικογένειες που πετούσαν τα άδεια κουφάρια των συγγενών τους, γονιών, αδερφών, παιδιών σε ομαδικά λαγούμια. Ο όλεθρος δεν επέτρεπε να τιμήσουν τους νεκρούς, μια ιεροτελεστία ιδιαίτερα σημαντική στο DNA των Ελλήνων. Ο θάνατος παρέμενε μυστικός, απρόσωπος, προκειμένου όσοι έμεναν πίσω να κρατούν το δελτίο συσσιτίου και ο χαμός του ενός να γίνει – πιθανώς – η σανίδα σωτηρίας των υπολοίπων.
Τον Φεβρουάριο του 1942 ο Γιόζεφ Γκαίμπελς έγραφε στο ημερολόγιό του ότι «οι κάτοικοι των κατεχόμενων περιοχών είναι βουτηγμένοι στις υλικές έγνοιες. Η πείνα και το κρύο είναι στην ημερήσια διάταξη. Άνθρωποι που η μοίρα τους έχει χτυπήσει τόσο σκληρά, σε γενικές γραμμές δεν κάνουν επαναστάσεις»
Τα γεγονότα, όπως παρουσιάζονται από τον κ. Χαραλαμπίδη, φωτίζουν τη μαύρη εκείνη σελίδα και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Ο λιμός, ο αφανισμός τόσων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων δεν επήλθε από αμέλεια. Σχεδιάστηκε, εφαρμόστηκε και εκτελέστηκε επιμελώς από τη γερμανική Κατοχή. Η οικονομία ρημάχτηκε, ο όποιος πλούτος της φτωχής Ελλάδας επιτάχθηκε, η αγροτική της παραγωγή ξεριζώθηκε για να δυναμώσει τις δυνάμεις των ναζί ανά την Ευρώπη. Ως και η γη άλλαξε χέρια, λεηλατήθηκε. “Σύμφωνα με τα πρακτικά μεταπολεμικών δικών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής άλλαξαν χέρια περίπου 350.000 ακίνητα τα οποία αγοράστηκαν από 60.000 άτομα με αντίτιμο, κατά μέσο όρο, το 7% της προπολεμικής τους αξίας” σχολιάζει ο ιστορικός.
Εδώ πρέπει να θυμίσουμε ότι καίτοι οι σύμμαχοι έστελναν προμήθειες για τον Ελληνικό λαό, οι κομμουνιστές πάντα οργανωμένοι παραλάμβαναν τα αγαθά, γέμιζαν τις δικές τους αποθήκες και είτε τα κρατούσαν για τους αντάρτες είτε τα πωλούσαν ως μαυραγορίτες. Όπου επενέβαινε ο Ερυθρός Σταυρός, τα τρόφιμα έβρισκαν τον προορισμό τους. Αυτόν τον ταλαιπωρημένο, πεινασμένο και κατακερματισμένο λαό της Αθήνας διάλεξαν αργότερα οι κομμουνιστές για να χτυπήσουν αλύπητα. Μετά το ναζισμό, ο κομμουνισμός αποδεκάτιζε ζωές και κατακερμάτιζε υποδομές.
Δεν είναι άξιο απορίας που όταν όλη η Ευρώπη ανοικοδομούνταν εμείς θρηνούσαμε ακόμα περισσότερες ζωές και χάναμε ακόμα περισσότερες δομές από τους κομμουνιστές που όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για τα εγκλήματα τους αλλά καίτοι ηττημένοι έγραψαν αυτοί την ιστορία και κατάφεραν να μας πασάρουν τα εγκλήματα τους ως Εθνική Αντίσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου