Στις 23 Απριλίου 1827, στο Φάληρο της Αττικής, άφησε την τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, η μεγαλύτερη ίσως πολεμική μορφή του Αγώνα μετά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ο Καραϊσκάκης δεν έζησε για να δει την ελευθερωμένη Ελλάδα, για την οποία είχε τόσο μοχθήσει. Θυσιάστηκε για να την αφήσει σε εμάς. Ο ποιητής Κωστής Παλαμάς τον ονόμασε Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης: έδωσε κι αυτός τη ζωή του για την πατρίδα, όπως ο μυθικός ήρωας του Ομήρου.
Στη μνήμη του λαού μας θα είναι πάντα ο «γιος της καλογριάς»: ένας άνδρας χωρίς καμιά αρχοντική περγαμηνή, νόθος γιος μιας μοναχής και ενός περαστικού κλέφτη, που κατάκτησε μια θέση στο Πάνθεον των Ηρώων του Γένους με μόνα εφόδια το θάρρος και τη γενναιότητα της ψυχής του. Ένας σκληρός οπλαρχηγός των βουνών της Ρούμελης, που την κατάλληλη στιγμή προσχώρησε στον αγώνα για την ελευθερία.
Υπερασπίστηκε το πολιορκημένο Μεσολόγγι το 1825 και τον επόμενο χρόνο έγινε αρχηγός των στρατευμάτων της Ανατολικής Στερεάς, που σκοπό είχαν την ανακούφιση της πολιορκημένης Αθήνας. Στο πλαίσιο αυτό σημειώνει την εμβληματική νίκη της Αράχωβας (18-24 Νοεμβρίου 1826). Η μοιραία νύχτα ήταν της 23ης προς 24η Απριλίου 1827, όταν αποφασίστηκε ανοιχτή έφοδος ενάντια στους πολιορκητές Τούρκους της ακρόπολης. Οι Τούρκοι είχαν υπεροπλία σε άνδρες και πυροβολικό. Στη φοβερή σύγκρουση που ακολούθησε, εχθρικό βόλι βρήκε τον αρχιστράτηγο• πέθανε λίγες ώρες αργότερα στα ανοιχτά του φαληρικού όρμου.
Ο ιστορικός του Αγώνα, Σπύρος Τρικούπης, έγραψε για αυτόν: «προσηλώθη αναποσπάστως εις την εθνικήν δόξαν, διεκρίθη ως ουδείς άλλος και εν μέσω δεινής απορίας εφείλκυσε πεινώντων και τους οδήγησεν εις την δόξαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου