#Αξαρλιάν, #17Ν
Κώστας Βουρλιάς
Σαν σήμερα, 14 Ιουλίου του 1992, ο Θάνος Αξαρλιάν, ένα 20χρονο παιδί που μπορεί να άλλαζε τον κόσμο ή μπορεί και να μην τον άλλαζε καθόλου, θα έπεφτε νεκρό από μια ρουκέτα που κάποιοι εκτοξευσαν ΣΚΟΠΙΜΑ εναντίον του για να αλλάξουν τον κόσμο, επειδή αυτός ο κόσμος δεν ήταν αυτός που εκείνοι θα ήθελαν.
Κάποιοι μίλησαν για ατύχημα… δεν μπορείς όμως να μιλάς για ατύχημα ή «παράπλευρη απώλεια» όταν εκτοξεύεις μια ρουκέτα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στο Σύνταγμα… Όπως μάλιστα αποδείχτηκε αργότερα, από τις καταθέσεις Τζωρτζάτου, ο Θάνος σκοτώθηκε επειδή οι δολοφόνοι βιάζονταν να πάνε διακοπές…
Επίσης αυτονόητο είναι, ότι αν θέλεις να ζητήσεις συγνώμη για την πράξη σου, απλά παρατάς τα όπλα… εκείνοι όμως συνέχισαν…
Το πρόβλημά μου όμως δεν είναι οι τρομοκράτες αλλά οι δημοκράτες.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να υπάρχει πολιτικό κόμμα που έχει βουλευτές και στελέχη που υπερασπίστηκαν τους δολοφόνους στο δικαστήριο.
Κατανοώ το δράμα του πατέρα Βούτση, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να αποδεχόμαστε ο γιος του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής να συμμετέχει στην υποδοχή του δολοφόνου του Αξαρλιάν…
Επίσης δεν καταλαβαίνω πώς δεν βρέθηκε εδώ και 26 χρόνια μια δημοκρατική κυβέρνηση, ένας κ@λ@δήμαρχος ή ένας πρόεδρος της Βουλής να δώσει το όνομα του άτυχου νέου σε έναν μεγάλο δρόμο, μια πλατεία, μια αίθουσα της Βουλής.
Τέλος, δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται στη χώρα αυτή να υπάρχει τόσος κ@λ@κοσμος που κάνει best seller τα βιβλία του κουφοντίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου